Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει την πρωτοβουλία για μια προειδοποιητική λαϊκή στάση πληρωμών τον Απρίλη

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει και στηρίζει την πρωτοβουλία λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών κατοίκων, σωματείων, συλλογικοτήτων γειτονιάς, για κήρυξη του Απρίλη σαν μήνα προειδοποιητικής λαϊκής στάσης πληρωμών απέναντι σε Εφορία, Τράπεζες, ΔΕΚΟ.

Η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με ΕΕ, ΔΝΤ μαζί με την επίθεση στην εργασία, τη συμπίεση μισθών και συντάξεων, τη ανεργία που καλπάζει, συνεχίζει με μεγαλύτερη ένταση μια ανελέητη επίθεση στο λαϊκό εισόδημα (φοροληστεία, χαράτσια ΔΕΗ κ.ά.) και μετατρέπει σε εμπόρευμα για λίγους κοινωνικά αγαθά όπως το ρεύμα, η υγεία, η παιδεία και αύριο το νερό, την ίδια ώρα που οι τράπεζες αυξάνουν τις τοκογλυφικές απαιτήσεις τους απέναντι στα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Μάλιστα, σε πλήρη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της τρόικας, αποφασίζει την παράταση και για το 2013 του άθλιου χαρατσιού στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Η κατάσταση αυτή οδηγεί μεγάλα τμήματα του λαού να δίνουν κυριολεκτικά τη μάχη της επιβίωσης.

Τώρα η λαϊκή αγανάκτηση και οργή πρέπει να γίνει μαζική συλλογική οργανωμένη δύναμη ανατροπής. Ήρθε η ώρα να ακουστεί μαζικά και μαχητικά «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε!» Η στάση πληρωμών τον Απρίλη πρέπει να είναι μια πρώτη οργανωμένη λαϊκή απάντηση στην φοροεπιδρομή που να βαδίσει μαζί με την πάλη του εργατικού κινήματος, της εκπαίδευσης, των κατοίκων της Χαλκιδικής.

Για την παύση πληρωμών στους τοκογλύφους, τράπεζες και κράτη και τη διαγραφή του χρέους, για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, για την εθνικοποίηση των τραπεζών και των ΔΕΚΟ, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής και των μνημονίων κυβερνήσεων – ΕΕ – ΔΝΤ.

Καλούμε εργατικά σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, λαϊκές συνελεύσεις, τα μαζικό λαϊκό κίνημα να δώσουν μάχη ώστε η λαϊκή στάση πληρωμών, να πάρει όσο το δυνατό πιο μαζικά χαρακτηριστικά.

Αδίστακτη η λυκοσυμμαχία της ΕΕ προχωρά σε καταστροφή του κυπριακού λαού

Η χτεσινή συμφωνία του Eurogroup για την Κύπρο σηματοδοτεί μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή για τον Κυπριακό λαό. Η διάλυση του τραπεζικού συστήματος, οι μαζικές απολύσεις, η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, οι γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις και η ριζική επιδείνωση των όρων διαβίωσης του κυπριακού λαού, θα είναι το αποτέλεσμα της επιτροπείας από την Τρόικα.

Η ΕΕ και το ΔΝΤ δείχνουν και πάλι το αποκρουστικό πρόσωπο της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, που δεν διστάζουν, μέσα σε μερικές μόνο μέρες, να καταστρέψουν έναν ολόκληρο λαό, εκβιάζοντας με κάθε δυνατό τρόπο. Οι δηλώσεις του Σόιμπλε ότι «η συμφωνία δεν είναι ανάγκη να εγκριθεί από την κυπριακή βουλή» δείχνει τον ολοκληρωτισμό στον οποίο κατρακυλάει η σημερινή ΕΕ και οι ηγεσίες της.

Η υποκρισία για το πράγματι "υπερτροφικό" τραπεζικό σύστημα στην Κύπρο δεν πείθει κανέναν. Η Γερμανία είναι πολύ ψηλότερα από την Κύπρο στις στατιστικές της προσέλκυσης χρημάτων που προέρχονται από παράνομες δραστηριότητες, ενώ οι ελεγχόμενοι από τη Γερμανία φορολογικοί παράδεισοι  τύπου Λουξεμβούργου και Λιχτεστάιν, ζουν και βασιλεύουν και θα ενισχύονται διαρκώς από τα τρισεκατομμύρια που "παρκάρονται" στις τράπεζες και στα χρηματιστήρια μέσα στην ένταση της καπιταλιστικής κρίσης.

Ας σταματήσουν λοιπόν την παρέλαση «ευαισθησίας» για το ξέπλυμα χρήματος ή για την προστασία των μικροκαταθετών. Πρόκειται για άλλη μια απόφαση που δεν σώζει παρά τις άρχουσες τάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης), και ανοίγει τον δρόμο για την καταστροφή του κυπριακού λαού. Του κυπριακού λαού που ξεσηκώθηκε και βγήκε στο δρόμο όχι για να «σώσει τις τράπεζες», αλλά γιατί γνωρίζει πολύ καλά ποιο μέλλον του επιφυλάσσουν οι συμφωνίες της λυκοσυμμαχίας της Ε.Ε. και της Τρόικας, με την πλήρη συνενοχή του κυπριακού πολιτικού συστήματος.

Η ελληνική τρικομματική κυβέρνηση όχι μόνο συμμετείχε ενεργά στον εκβιασμό και τη συμφωνία ληστείας του κυπριακού λαού, αλλά φρόντισε να δώσει ως «δώρο» στον Όμιλο Πειραιώς τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα! Τα περί «εθνικών συμφερόντων» και «φιλίας των λαών» είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς που πιστεύουν ακόμη ότι η Τρόικα εσωτερικού έχει οποιαδήποτε άλλη ευαισθησία εκτός από τη σωτηρία της και τη σωτηρία του συστήματος που την υποστηρίζει.

Καθρεφτάκια για ιθαγενείς όμως αποδεικνύονται (για άλλη μια φορά) και οι μύθοι περί «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», περί «διαπραγμάτευσης» εντός του ευρώ, περί μιας «ΕΕ χωρίς Τρόικες και Μνημόνια». Αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται ούτε να αλλάξει, ούτε να «λυπηθεί» κανέναν λαό. Είναι μια ένωση που εξυπηρετεί μόνο το συλλογικό συμφέρον των αστικών τάξεων και συντονίζει το σχέδιο του καπιταλισμού να φορτώσει τα βάρη τις κρίσης στις πλάτες των λαών όλης της Ευρώπης.

Τώρα είναι η ώρα για να υπάρξει κοινός αγώνας των εργαζόμενων σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και σε όλη την Ευρώπη, με κοινά αιτήματα: Εδώ και τώρα έξοδος από το Ευρώ και την ΕΕ, που είναι η αναγκαία αφετηρία για οποιαδήποτε φιλολαϊκή εξέλιξη. Διαγραφή του χρέους των χωρών. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των τραπεζών.

Οι λαοί μπορούν να ανοίξουν μόνοι τους το δρόμο!

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξ. Ελλήνων: Τις συνεργασίες με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της Δεξιάς τις πληρώνει ακριβά ο λαός

Σημαντικό βήμα προς μια πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης της κρίσης στα όρια που επιβάλλουν το κεφάλαιο, οι τράπεζες και η ΕΕ αποτελεί η συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων για μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση μετά τη συνάντηση Τσίπρα-Καμμένου.

Τέτοιες πρωτοβουλίες πολιτικής συνάντησης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργοδοσίας είναι το αποτέλεσμα των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ που από τη μια υποβαθμίζει το λαϊκό και εργατικό κίνημα σε ρόλο θεατή των εξελίξεων και στρέφεται σε κοινοβουλευτικού τύπου λύσεις που αθροίζουν ποσοστά χωρίς αρχές και από την άλλη επιμένει δογματικά σε λύσεις εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ που αποτελούν όμως μέρος του προβλήματος της κρίσης, των Μνημονίων και της χρεοκοπίας.

Τη στιγμή που καταρρέουν οι μύθοι για τις δυνατότητες επαναδιαπραγμάτευσης εντός της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο την αθωώνει μαζί με το Γιουρογκρούπ και τους μηχανισμούς της ευρωζώνης, αλλά προχωράει και σε πολιτικές συνεργασίες με τα κόμματα της Δεξιάς και του συστήματος. Ξεχνάνε κάποιοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσα δείχνει η Ιστορία, αλλά και η εμπειρία τους, πόσο ακριβά πλήρωσε ο λαός, αλλά και η Αριστερά, τέτοιες επιλογές στο παρελθόν ―και το πρόσφατο όπως το 1989-90 με τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα.

Όσο για την ανακοίνωση του ΚΚΕ που μπλέκει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις συνεργασίες ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων, είναι ανάξια σχολιασμού. Δείχνει το αδιέξοδο μιας ηγεσίας που δεν επικοινωνεί με την ανάγκη που εκφράζει ο κόσμος του αγώνα να δει τις δυνάμεις της μαχόμενης και κομμουνιστικής Αριστεράς να δρουν από κοινού με στόχο την ανατροπή της πολιτικής και των Μνημονίων κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική διέξοδο από την κρίση και μια νέα σοσιαλιστική προσπάθεια.

Μόνη απάντηση στη ληστεία των καταθέσεων στην Κύπρο το λαϊκό κίνημα για έξοδο από ΕΕ και ευρωζώνη

Η γκανγκστερική κλοπή των καταθέσεων των Κύπριων πολιτών δείχνει ότι οι ληστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι ντόπιες αστικές τάξεις δεν έχουν κανένα απολύτως όριοπροκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των τραπεζιτών.

Αφού λεηλάτησαν την καταστροφή της Ελλάδας, Ισπανίας, της Πορτογαλίας μέσω Μνημονίων, προχωρούν το «δολοφονικό τους δρομολόγιο» στην Κύπρο, κλέβοντας τις καταθέσεις, πριν προχωρήσουν στη λεηλασία του φυσικού πλούτου και των ενεργειακών κοιτασμάτων, αφού πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις.

Η ΕΕ και γενικότερα οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί δεν θα είχαν πετύχει τέτοια πλήγματα στο λαό της Κύπρου και την ανεξαρτησία του νησιού, αν δεν στηρίζονται από τη συμμαχία, στη βάση κοινών συμφερόντων, με το κυπριακό κεφάλαιο.

Εγκληματικές ευθύνες έχει ο δεξιός πρόεδρος Αναστασιάδης, που δέχτηκε άνευ όρων τη ληστεία και τα βάρβαρα μέτρα, μαζί με τα στηρίγματά του, ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ, αλλά και όσους στήριξαν το δρόμο που οδήγησε σε αυτές τις εξελίξεις (ΕΔΕΚ, ακροδεξιά).

Συνένοχος είναι ο προηγούμενος πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ που αποδέχτηκαν το Μνημόνιο, σε μια ιστορική προδοσία των κατακτήσεων, των αγώνων αλλά και του μέλλοντος του κόσμου της εργασίας. Οι εξελίξεις στην Κύπρο δείχνουν τις τραγικές συνέπειες της αυταπάτης για αριστερή διακυβέρνηση εντός ΕΕ, με τράπεζες και επιχειρήσεις ακλόνητες στη θέση τους. Πολιτική απάτη αποδεικνύεται η ισότητα και αλληλεγγύη των κρατών μελών της ΕΕ, αλλά και οι δυνατότητες για διαπραγμάτευση μέσα σε αυτή την κοινότητα των αρπακτικών.

Αντίστοιχα μέτρα ετοιμάζονται από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και στην Ελλάδα, καθώς τα μνημονιακά μέτρα δεν αποδίδουν όσα προβλέπονται, κάτι που είναι σχεδιασμένο. Αυτά δρομολογούνται μαζί με την αρπαγή των λίγων χρημάτων που απέμειναν στο λαό για ώρα ανάγκης, με τα χαράτσια και τους αντιλαϊκούς φόρους, όταν οι επιχειρήσεις απολαμβάνουν μείωση φόρων στο όνομα της δήθεν «ανάπτυξης».

Μόνο ο λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να πετάξει στα σκουπίδια όλους αυτούς τους φονιάδες των λαών τους, την αδίσταχτη οικονομική και πολιτική ολιγαρχία ντόπια και διεθνή. Οι εργαζόμενοι της Κύπρου έχουν ακόμη χρόνο να την πετάξουν στη θάλασσα, πριν τους κάτσουν στο σβέρκο όπως έγινε στην Ελλάδα, με τον εκβιασμό «χρεοκοπία και καταστροφή», αλλά και με ένα νέο «σχέδιο Ανάν». Υπάρχει ελπίδα με ένα οργανωμένο λαϊκό κίνημα ανατροπής, με καρδιά το εργατικό κίνημα. Η πρωτοβουλία και η στήριξη αυτής της ελπίδας είναι μονόδρομος για τις δυνάμεις της Αριστεράς που συνεχίζουν να παλεύουν για την κοινωνική απελευθέρωση κι όχι για τη διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Μπορούμε, κάθε λαός στη χώρα του, να ανατρέψει αυτή την πολιτική για να αναζητήσουμε μαζί τους δρόμους που θα κρατήσουν όρθια την κοινωνία, θα εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή ζωή έξω από τα Μνημόνια, το ευρώ και την ΕΕ για το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και βία κατά των γυναικών

Παρά τους σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες που έχουν γίνει και έχουν κατορθώσει να κατοχυρώσουν καλύτερες θέσεις για τις γυναίκες, τα ζητήματα που αφορούν τη γυναικεία καταπίεση και εκμετάλλευση παραμένουν υπαρκτά. Τα τελευταία χρόνια, η εφαρμογή μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που έχει ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και την απορρύθμιση και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, παράλληλα με τη χειροτέρευση των όρων διαβίωσης των εργαζόμενων στρωμάτων, επέφερε και την ένταση των έμφυλων διακρίσεων. Στη συγκυρία της οικονομικής κρίσης και της επίθεσης του κεφαλαίου, οι γυναίκες αποτελούν έναν ιδιαίτερα ευάλωτο στόχο. Στη σημερινή πραγματικότητα της Ελλάδας του Μνημονίου και του ΔΝΤ ο διάχυτος σεξισμός και οι έμφυλες διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εντείνονται ακόμη περισσότερο, αν αναλογιστούμε ότι τα βάρη, που πέφτουν κυριολεκτικά στην πλάτη τους, μεγαλώνουν με την κατάρρευση των κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών (π.χ. παιδικοί σταθμοί) στο βωμό της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Στον ίδιο βωμό θυσιάζονται και οι ελάχιστες δομές υποδοχής κακοποιημένων γυναικών που υπάρχουν. Ο ένας μετά τον άλλον κλείνουν οι ξενώνες υποστήριξης θυμάτων κακοποίησης, ξενώνες που ήδη υπολειτουργούσαν. Μια έμμεση, μολονότι σημαντική, επίπτωση της οικονομικής κρίσης είναι η εντατικοποίηση της οικιακής εργασίας, λόγω του γεγονότος ότι  τα μέλη αυξάνονται ανά νοικοκυριό, καθώς εντείνεται με ταχύτατους ρυθμούς το φαινόμενο των οικογενειών με τους παππούδες τους γονείς και τα παιδιά να ζουν όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Οι γυναίκες είναι αυτές που θίγονται άμεσα από την εντατικοποίηση της οικιακής εργασίας, αφού κατά κανόνα παραμένει δική τους υπευθυνότητα και δεν επιμερίζεται σε άλλα άτομα της οικογένειας, εξαιτίας του κυρίαρχου μοντέλου πυρηνικής οικογένειας, στο οποίο οι γυναίκες τοποθετούνται από θέση υποταγής. Έτσι, οι γυναίκες εξακολουθούν να ταυτίζονται με τη μη αμειβόμενη και μη παραγωγική εργασία με έναν αόρατο ρόλο στην κοινωνική αναπαραγωγή , ενώ οι άνδρες με την αμειβόμενη και παραγωγική εργασία. Όσο για την πραγματικότητα της αγοράς εργασίας οι γυναίκες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σημαντικές ανισότητες.

Μετά τα πρόσφατα απανωτά κρούσματα βιασμών, δολοφονιών και λοιπών επιθέσεων σε βάρος γυναικών που έλαβαν δημοσιότητα, έστω κι αν αυτό έγινε με τον παραδοσιακό πλέον τρόπο διαστρέβλωσης της πραγματικής βαθειά σεξιστικής διάστασής τους, είναι πλέον απόλυτα σαφές ότι το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών, είτε αφορά τη δημόσια σφαίρα είτε την «ιερή» ενδοοικογενειακή ιδιωτικότητα, δεν είναι ούτε ρετρό ούτε επετειακού χαρακτήρα αλλά πραγματικό καθημερινό βίωμα για εκατομμύρια γυναίκες. Η βία κατά των γυναικών έχει τις ρίζες της στις ιστορικά διαμορφωμένες άνισες σχέσεις, στις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των φύλων, οι οποίες εδραίωσαν την κυριαρχία των ανδρών και επέφεραν ένα καθεστώς γενικευμένων διακρίσεων σε βάρος των γυναικών. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες γυναικών αποτελούν ακραία έκφραση του «δικαιώματος» που έχουν οι άνδρες πάνω στο γυναικείο κορμί, ακραία επίδειξη της έμφυλης κυριαρχίας.

Ο διάχυτος σεξισμός και οι έμφυλες διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε διάφορες εντάσεις και εκφάνσεις έρχεται τώρα να συναντηθεί με τη βίαιη πραγματικότητα του Μνημονίου, που τις έχει φέρει στο σημείο να παραπαίουν ανάμεσα στην ανεργία και την ελαστική εργασία, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μίγμα και καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη την καθημερινότητα τους. Τώρα είναι σημαντικότερο και πιο αναγκαίο παρά ποτέ να παλέψουμε περήφανα για τη γυναικεία αξιοπρέπεια στην εργασία, στον δρόμο, στο σπίτι, στη ζωή!

Για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και βία, απαλλαγμένη από κάθε είδους καταπίεση και εκμετάλλευση.

• Ανάπτυξη δικτύου δομών υποστήριξης για τα θύματα της βίας υπό δημόσιο έλεγχο και χρηματοδότηση
• Αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης για τις κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες
• Καταπολέμηση του trafficking και του σύγχρονου δουλεμπορίου. Νομιμοποίηση μεταναστών - στριων
• Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθεισών οροθετικών και αποζημίωσή τους για ηθική βλάβη.
• Ανατροπή του Μνημονίου Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ

Αντίο Ούγκο Τσάβες

Η ιστορία είναι πάντα δίκαιη και γαλαντόμα με αυτούς που στέκονται απέναντί της σαν ισότιμοι συνομιλητές της και ενεργοί διαμορφωτές της προς μια άλλη, δίκαιη κοινωνία. Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας από αυτούς. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας υπήρξε η ζωντανή απόδειξη ότι οι επαναστατικές ιδέες και τα κινήματα μπορούν να νικάνε, αλλά μπορούν και να αλλάζουν τον κόσμο. Η πολιτική του πορεία και η θητεία του στη θέση του προέδρου της Βενεζουέλας, μπορεί να μην ήταν η επιτομή της επαναστατικής κατάληψης της εξουσίας από τις δυνάμεις της εργασίας, ήταν όμως η πιο ζωντανή απόδειξη πως οι λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση δεν πρέπει να είναι «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» με τρόικες, δανεισμούς και εξαθλιωμένους λαούς.

 

Ο Τσάβες επιβίωσε χάρη στη στήριξη του λαού της Βενεζουέλας από τα πραξικοπήματα και την ανελέητη, γκανγκστερική επίθεση των ΗΠΑ και των συν αυτώ προθύμων που είδαν μια τέως μπανανία με τεράστιο πλούτο, να αποφασίζει να σταθεί στα πόδια της και να μειώσει το ποσοστό των φτωχών της στο μισό, μέσα σε μια δεκαετία, την ώρα που οι δικές τους, «αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες» όλο και μεγαλώνουν τις ουρές συσσιτίων και ανέργων και οι πολίτες τους δεν τολμάνε να ανάψουν καλοριφέρ στο ίδιο τους το σπίτι. Ο λαός της Βενεζουέλας γνώρισε την ιατρική περίθαλψη, τη στιγμή που στις χώρες που «σώζει» το ΔΝΤ, τα νοσοκομεία διαλύονται και οι ασθενείς αφήνονται στην τύχη τους.

 

Ο Τσάβες έδειξε πως η απάντηση στον καπιταλισμό, είναι η αντεπίθεση και όχι η «υπεύθυνη» συμπόρευση.  Ότι ο πλούτος ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν και όχι στους καπιταλιστές. Ότι η απάντηση μιας χώρας μπορεί να είναι οι εθνικοποιήσεις εταιριών και τραπεζών και όχι το ξεζούμισμα των πολιτών της. Ότι τελικά οι εργάτες πράγματι έχουν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους.

 

Ο Τσάβες, έδειξε κάτι ακόμα πιο σημαντικό: ότι η επανάσταση και οι ιδέες της ξεπερνούν τις μεμονωμένες φυσιογνωμίες, ακόμα και εκείνες που έπαιξαν καίριο ρόλο στη διάδοση ή και την εδραίωσή της. Με τα δικά του λόγια: «Για εκείνους που θέλουν το θάνατό μου, θα ήθελα αυτοί να ζήσουν. Έτσι, για να δουν πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση συνεχίζει να προοδεύει από νίκη σε νίκη».

 

Γεια και χαρά λοιπόν σύντροφε Ούγκο. Δεν θρηνούμε, αλλά συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα, με τη θύμησή του, hasta la victoria siempre όπως έλεγε και ο Τσε.