Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Οικονομικό πρόγραμμα Σαμαρά: σας δουλεύω, σας δουλεύω, σας δουλεύω


«Δουλειά, δουλειά δουλειά» λέει η ΝΔ, αλλά δουλειά δεν υπάρχει. Στις δηλώσεις του κ. Σαμαρά υπάρχει μόνο μνημόνιο και με το «οικονομικό πρόγραμμα» που κατέθεσε σήμερα, ουσιαστικά σηματοδοτεί μια ακόμα στροφή, από τις πολλές που έχει κάνει η ΝΔ στην αγχωμένη της προσπάθεια να έρθει επιτέλους στην εξουσία: είναι και πάλι «μνημονιακή», στηρίζει αναφανδόν τις επιταγές της τρόικας και επιχειρεί να εμφανιστεί για μια ακόμα φορά ως ο πιο πιστός διαχειριστής-εντολέας της στην Ελλάδα.
Ο κ. Σαμαράς ήταν πολύ γενικόλογος στα «κοινωνικά» μέτρα και πολύ ακριβής στα αντιλαϊκά. Τέτοια ήταν εντέλει και τα 18 από αυτά που ανακοίνωσε από το βήμα του ΕΒΕΑ, για να μην έχει πλέον κανείς αμφιβολία ότι η ΝΔ είναι το εντολοδόχο κόμμα του ελληνικού κεφαλαίου και υπάρχει για να υπηρετεί τους εργοδότες και κανέναν άλλο.
Είπε να μην πέσουν άλλο οι μισθοί , μας καλεί δηλαδή να ζήσουμε με τους σημερινούς άθλιους μισθούς τύπου Βουλγαρίας.
Μίλησε για «αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα του 2009» δηλαδή σε… πολύ χαμηλά επίπεδα, τη στιγμή που το κόστος ζωής έχει εκτοξευτεί στα ύψη.
Μίλησε για ένα νέο χαράτσι στη θέση αυτού της ΔΕΗ, για ένα νέο ΕΤΑΚ το οποίο θα συνεχίσει να πλήττει, όπως και το παλιό, τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδήματα.
Μίλησε ουσιαστικά για απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων, βαφτίζοντάς τη «ειδικό καθεστώς για τρία χρόνια».
Μίλησε για περαιτέρω ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με ακόμα πιο ραγδαίες αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες συνεχίζονται κανονικά και τώρα, έστω και με «υπηρεσιακές» κυβερνήσεις.
Δεν τόλμησε να αμφισβητήσει σκληρά, αντιλαϊκά και εξοντωτικά μέτρα που και ο ίδιος υπέγραψε, όπως τη μείωση του αφορολόγητου. Αναμάσησε μερικά «ίσως και εάν» για αύξηση του αφορολόγητου στα 8.000 ευρώ, αν όμως αυξηθούν και τα έσοδα, που σημαίνει πρακτικά ότι επιφυλάσσει νέα αφαίμαξη για μισθωτούς και συνταξιούχους.
Δεν τόλμησε να μιλήσει για την ανεργία που καλπάζει, ειδικά στη νεολαία, γιατί προφανώς το βήμα που το φιλοξενούσε, αυτό του ΕΒΕΑ, αντιδρά όταν ακούει για εργασιακά δικαιώματα. Αντίθετα εμφανίστηκε υπέρμαχος των ΕΟΖ, του τελειωτικού χτυπήματος στις εργασιακές σχέσεις, που θα μετατρέψουν ολόκληρη την επικράτεια σε «παράδεισο» για τις επιχειρήσεις και κόλαση για τους εργαζόμενους.
Ο Α. Σαμαράς αλλά ο Ε. Βενιζέλος θυμήθηκαν κάπως αργά την επανδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, ενώ έχουν υπογράψει το Μνημόνιο 2 όπως και προσωπική επιστολή με την οποία δεσμεύονται ότι θα το εφαρμόσουν. Είναι ταγμένος στην υπεράσπιση του μνημονίου και έχει αποδείξει ότι ποτέ δεν τον ενδιέφερε να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από αυτό το βραχνά, παρά να γίνει επιτέλους πρωθυπουργός.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Πολιτική Εκδήλωση στη Θήβα την Πέμπτη 31/5



Μπροστά στις εκλογές της 17ης Ιούνη,
η αντικαπιταλιστική απάντηση είναι ακόμη πιο αναγκαία!


Η καταδίκη των πολιτικών του «μαύρου μετώπου», ΠΑΣΟΚ,ΝΔ και των αριστεροδεξιών δεκανικιών τους στις εκλογές της 6ης Μάη, ήταν καρπός της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης από τις πολιτικές των μνημονίων, αποτέλεσμα των σκληρών αγώνων που αναπτύχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Η φαρσοκωμωδία των διερευνητικών εντολών έληξε και η αγωνιώδης προσπάθεια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των κεντροαριστερών και δεξιών δεκανικιών και του κοινωνικο-οικονομικού κατεστημένου να ευνουχίσουν τη λαϊκή θέληση, με μια νέα κυβέρνηση προσηλωμένη στο μνημονιακό άρμα ΕΕ και ΔΝΤ, έπεσε στο κενό. Δεν τελείωσε όμως η προσπάθεια να «τιθασεύσουν» την οργή των εργαζομένων. Με όπλο τη μαύρη προπαγάνδα και τρομοκρατία από την εργοδοσία, συγκεκριμένα ΜΜΕ, τις τράπεζες και την ΕΕ θα προσπαθήσουν να ανακόψουν τη λαϊκή δυναμική. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σαμαράς έχει μέτωπο μόνο στην Αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο το ΠΑΣΟΚ.
 Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. θα μιλήσει ξανά την γλώσσα της αλήθειας και της ανατροπής: Για την κατάργηση των Μνημονίων και της νέας Δανειακής Σύμβασης απαιτείται η μονομερής διαγραφή του χρέους, η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε., η έξοδος από το ΝΑΤΟ των εξοπλισμών και της ιμπεριαλιστικής επιβολής των αγορών. Τα Μνημόνια δεν είναι παρά η μετάφραση των οδηγιών της ΕΕ, που είναι ο ενορχηστρωτής της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης. Η αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί απαραίτητο όρο για να μην πληρώσει η κοινωνική πλειοψηφία την κρίση του καπιταλισμού που βιώνουμε. Απαιτείται ένα λαϊκό και εργατικό κίνημα που θα επιβάλλει την αλλαγή πορείας σε όλα τα επίπεδα. Για να νικήσουν οι εργαζόμενοι, είναι αναγκαία μια Αριστερά με ένα τέτοιο ξεκάθαρο πρόγραμμα ανατροπής.   

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Βοιωτίας, βάσει των παραπάνω, σας προσκαλεί στην πολιτική εκδήλωση με θέμα: «Υπάρχει άλλος δρόμος χωρίς χρέος και μνημόνια σε ρήξη με το ευρώ και την Ε.Ε.. Πώς και με ποια Αριστερά; Η πρόταση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» που θα γίνει στο Συνεδριακό Κέντρο Θήβας (αίθουσα αρμονία), την Πέμπτη 31/5 και ώρα 19:00 με ομιλητές:
Μηνακάκης Βασίλης, συγγραφέας – δημοσιογράφος και
Κοντογιάννης Σωτήρης, οικονομολόγος - δημοσιογράφος

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την ανατροπή


Αλέξανδρος Χρύσης - Γιώργος Μανιάτης*

Οι δίσεκτοι καιροί που διανύ­ουμε στην Ελλάδα αλλά και διε­θνώς, απαιτούν διαυγή στρατηγι­κή στάχευση, μελετημένες τακτι­κές επιλογές, αλλά και σαφείς το­ποθετήσεις και πρακτικές.
Ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένω­ση, έξοδος από την ευρωζώνη, ιττάση πληρωμών και μονομε­ρής διαγραφή του χρέους, εθνι­κοποίηση τραπεζών, έλεγχος της κίνησης κεφαλαίων και αγώνας για την έξοδο από τον εργασια­κό και μισθολογικό μεσαίωνα με την ακύρωση των μνημονίων και την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, συγκροτούν κόμ­βους ενός συνεκτικού μεταβατι­κού προγράμματος, ενός οικονο­μικού και πολιτικού σχεδίου άμε­σης και συνειδητής δράσης των δυνάμεων της εργα­σίας εναντίον της δι­εθνούς και εγχώριας αστικής τάξης.
Ένα τέτοιο σχέ­διο που δεν ταυτίζε­ται, αλλά μπορεί και πρέπει να συνδέεται με το στρατηγικό στό­χο του σοσιαλισμού -όχι ασφαλώς εκεί­νον του λεγόμενου «σοσιαλισμού που γνωρίσαμε» ή μιας κατ' όνο­μα «λαϊκής εξουσίας»- μόνον η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτυπώνει σήμερα στον πολιτικό λόγο και ιπην πρα­κτική της. Οι όποιες κριτικές επι­φυλάξεις απέναντι στη μια ή την άλλη διάσταση αυτού του σχεδίου, αλλά και η επισήμανση ελλειμμά­των, που καθιστά απαραίτητη την περαιτέρω επε­ξεργασία του, δεν αναιρούν την ανα­γκαιότητα υποστή­ριξης της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ στις επικείμε­νες εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Σ' αυτή τη θο­λή εποχή των μέσων και της εικόνας, που υπεκφυγές, διφορούμενοι λόγοι και πρακτικές, επικοινωνιακά τε­χνάσματα, απειλούν όχι μόνο να μετατρέψουν τις ψήφους, αλλά να εμφανίσουν τους ίδιους τους αγώ­νες σαν χαμένη υπόθεση, η ψήφος στη ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι χαμένη ψήφος, δεν είναι χαμένη υπόθεση!
Η ψήφος των αγωνιούντων και αγωνιζόμενων πολιτών δεν χάνε­ται οταν αποτυπώνει με σαφήνεια την πολιτική βούληση για ανατρο­πή των απάνθρωπων όρων ζωής τους και τη βαθύτερη ανάγκη τους για κοινωνική απελευθέρωση.
Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ εί­ναι, για τον καθένα μας, προσω­πική συμβολή στην ενίσχυση ενός πολιτικού και ιδεολογικού αντι-καπιταλιστικού ρεύματος που, σε αντίθεση προς κάθε νεο-σταλινικό ή νεο-σοσιαλδημοκρατικό εγχεί­ρημα, επιμένει να εμπνέεται από τις πιο αυθεντικές επαναστατικές παραδόσεις των νεότερων χρό­νων, την ίδια στιγμή που παλεύει για άμεσες απαντήσεις στα οικο­νομικά και κοινωνικά προβλήμα­τα που ταλανίζουν το λαό μας.
* Πανεπιστημιακοί

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Αυτοτελής εκλογική παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ


Με θέμα την οργάνωση της αυτοτελούς εκλογικής παρέμβασης συνεδρίασε την Κυριακή 20 Μάη στην Αθήνα το Πανελλαδικό Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η συζήτηση στηρίχτηκε στην επεξεργασία της προηγούμενης απόφασης του ΠΣ στις 13 Μάη, στις αποφάσεις των Τοπικών και Κλαδικών Επιτροπών, στις απόψεις και τη συμβολή των μελών και των φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και στα αποτελέσματα της πρωτοβουλίας επαφών με άλλες δυνάμεις στο πλαίσιο του καλεσματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη διαμόρφωση μιας πλατιάς εκλογικής συμπόρευσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς. 
Η ΠΣΕ συζήτησε σε βάθος το πλαίσιο της εκλογικής παρέμβασης και των συμμαχιών εξουσιοδώντας την Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή για τη διαμόρφωση της εκλογικής διακήρυξης, των συνθημάτων και των άμεσων πρωτοβουλιών.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί τα μέλη, τους συναγωνιστές και φίλους της, τους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του μαζικού κινήματος να δώσουν την εκλογική μάχη από την σκοπιά του δρόμου που έχει ανάγκη η εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία για άμεση ακύρωση του Μνημονίου και των δανειακών σύμβασεων με ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ, καθώς και όλων των σχετικών αντιλαϊκών μέτρων,  παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους,  πέρασμα των τραπεζών στο δημόσιο με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο, άμεση πολιτική αναδιανομής του πλούτου, έξοδο από την ευρώ και την ΕΕ. Προϋπόθεση, αλλά και συνέπεια αυτού του δρόμου είναι η αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας και η δημοκρατία από το λαό για το λαό, η κατάργηση των ειδικών σωμάτων της ΕΛΑΣ, η απεμπλοκή από το ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ.
Ο αγώνας θα είναι σκληρός, η νίκη θα είναι του λαού, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζεται
για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

«Ευρώ ή χάος»; (ή τίποτα από τα δύο;)

του Γιώργου Καλαμπόκα   

«Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού!» [1]. Με αυτή την φράση επέλεξε να μας παρουσιάσει ο Σλάβοϊ Ζίζεκ «πέντε δοκίμια για την 11η Σεπτεμβρίου και άλλες συναφείς ημερομηνίες», ένα βιβλίο στο οποίο επιχειρεί να μιλήσει για τα μεγάλα διλήμματα που τίθενται στην ιστορία και την κοινωνία με όρους επιτακτικούς. Η ίδια φράση θα μπορούσε να περιγράψει κάπως μυστηριακά και τα διλήμματα στα οποία πρέπει να απαντήσει κανείς αναλύοντας την τρέχουσα καπιταλιστική κρίση…
Και είναι αλήθεια: σε περιόδους τέτοιας βαθιάς συστημικής κρίσης, οι ιδεολογικές αναπαραστάσεις με τις οποίες οι άνθρωποι προσλαμβάνουν τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξής τους τείνουν να γίνονται ολοένα και λιγότερο φαντασιακές [2]. Η πίεση της πραγματικότητας περνάει σε πρώτο πλάνο και η ένταξη μέσα σε ιδεολογικά σύνολα και σχηματισμούς που «υπόσχονται» τη δυνατότητα προσωπικής ή συλλογικής ευημερίας σε επόμενο χρόνο, κατόπιν βραχυπρόθεσμων θυσιών, υποχωρούν. Όμως, αυτό το «φαινόμενο» δεν συνίσταται σε παραδοξότητα. Αντιθέτως, ουσιαστικά αντανακλά και το μέγεθος του διακυβεύματος. Και όπως σε κάθε κρίση, έτσι και στην παρούσα, έτσι και στη χώρα μας, το μέγεθος του διακυβεύματος είναι τεράστιο, ίσως το πιο σημαντικό για ένα σύστημα κοινωνικών σχέσεων όπως το καπιταλιστικό: η δυνατότητα διατήρησης των όρων αναπαραγωγής του, όχι απλώς της κερδοφορίας του, αλλά της σταθερότητάς του.

Κερδοφορία και σταθερότητα / λογιστική και πολιτική
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Είναι πάντα σε πρώτο πλάνο η κερδοφορία για το κεφάλαιο; Εδώ, ο Μπέντζαμεν Κοριά έχει να προσφέρει στη συζήτηση. Στο σημαντικό βιβλίο του Επιστήμη, Τεχνική και Κεφάλαιο, που γράφτηκε το 1976 [3], λίγο μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973, αλλά και λίγα μόλις χρόνια μετά τα κινήματα του Μάη του ’68, ο Κοριά σπεύδει να διατυπώσει την, σχετικά καινοφανή για έναν οικονομίστικο μαρξισμό, θέση ότι η παραγωγική διαδικασία (το προτσές αξιοποίησης του κεφαλαίου, όπως το αναφέρει) κατά την περίοδο της ουσιαστικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο, οργανώνεται από το ίδιο το κεφάλαιο κάτω από δύο καθοριστικά κριτήρια: α) την κερδοφορία του, β) την εξασφάλιση της απρόσκοπτης συνέχισης της διευρυμένης αναπαραγωγής της κεφαλαιακής σχέσης. Αυτό ειδικά, για τον Κοριά, συνίσταται στην οργάνωση της παραγωγής καταρχήν με όρους υποταγής των άμεσων παραγωγών στις προτεραιότητες της καπιταλιστικής διαδικασίας παραγωγής (τέτοιος είναι κατά βάση η Τεϊλορική-Φορντική Οργάνωση Εργασίας, η αλυσίδα παραγωγής), δηλαδή με την προτεραιότητα όχι της παραγωγικότητας, αλλά της εξασφάλισης της ευστάθειας τους ίδιου του συστήματος.
Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η παρούσα οργάνωση της εργασίας είναι η πιο παραγωγική για το καπιταλιστικό σύστημα. Αντιθέτως, τα παραδείγματα του κατειλημμένου εργοστασίου της Ρενό την περίοδο του γαλλικού Μάη ή της Φίατ κατά την αντίστοιχη περίοδο στην Ιταλία δείχνουν ότι ακόμη και υπό την παρούσα (καπιταλιστική) ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής μπορεί να υπάρξουν πιο παραγωγικές ή κερδοφόρες μορφές οργάνωσης της εργασίας. Όμως αυτές δεν πληρούν τη βασική παράμετρο, αυτήν της υποταγής του άμεσου παραγωγού στη διαδικασία αξιοποίησης του κεφαλαίου, δεν τεμαχίζουν την εργατική δύναμη, δεν την αποξενώνουν από το προϊόν του μόχθου της, εξού και δεν επιλέγονται. Εν ολίγοις, το κριτήριο της παραγωγικότητας και της κερδοφορίας δεν είναι τα καθοριστικά για τον τρόπο οργάνωσης της εργασίας στο πλαίσιο της καπιταλιστικής παραγωγής, παρά μόνο στο βαθμό που πληρείται το πιο δομικό ακόμη κριτήριο, αυτό της εύρυθμης λειτουργίας και αναπαραγωγής του συνολικού συστήματος παραγωγής του προϊόντος.
Αν μπορούσαμε να κάνουμε μια κάπως χοντροκομμένη, αλλά νομιμοποιημένη, θεωρούμε, μεταφορά, θα λέγαμε ότι κάπως έτσι λειτουργεί και η αστική πολιτική εξουσία. Όσο δεν συνίσταται απέναντί της ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα ή υποκείμενο που να θέτει υπό διακύβευση τις βασικές της επιλογές, τη δυνατότητά της δηλαδή να εγγυάται τη διευρυμένη αναπαραγωγή και κερδοφορία του συνολικού συστήματος και την κυριαρχία των πολιτικών του προτεραιοτήτων απέναντι στην κοινωνία, τότε συνήθως επιστρατεύεται η πειθώς των αριθμών, οι οποίοι παρουσιάζονται ως αντικειμενικοί, ως απλά νούμερα, χωρίς να φανερώνονται οι πολιτικές προτεραιότητες και τα διακυβεύματα που καθένας από αυτούς συμπυκνώνει. Κάπως έτσι, στο έδαφος της ηγεμονίας της κυρίαρχης αστικής γραμμής και χωρίς αυτή να τίθεται σε πολιτική διαπραγμάτευση και αντιπαράθεση, χωρίς να συνιστά επίδικο αντικείμενο, η πολιτική μετατρέπεται σε λογιστική. Αυτή η μετωνυμία της πολιτικής σε λογιστική, λοιπόν, είναι δυνατό να συμβεί όταν το ύψος των διακυβευμάτων είναι τέτοιο που αντίπαλος εκτιμά ότι μπορεί να συνεχίζει να είναι κερδοφόρος, να νικάει, επικαλούμενος απλώς την αυταξία αυτής της κερδοφορίας ως αντικειμενικό μονόδρομο. Είναι οι στιγμές που ο αντίπαλος κάνει πολιτική χωρίς να αναφέρεται καθόλου σε αυτήν. Εκείνη είναι η στιγμή που κυριαρχεί η οικονομία σε ό,τι αφορά τη στρατηγική, και το επιφαινόμενο σε ό,τι αφορά την πολιτική σκηνή• με άλλα λόγια τα νούμερα και τα σκάνδαλα.

Πολιτική χωρίς αριθμούς
Τι γίνεται όμως όταν σε μια τέτοια βαθιά κρίση τα διακυβεύματα εκτινάσσονται; Τι γίνεται όταν η λαϊκή δυναμική βρίσκει το δρόμο να πλημμυρίσει το αστικό πολιτικό σκηνικό, να δώσει πολιτικούς σεισμούς, να αναδείξει σε πολιτικό επίδικο τις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου; Τότε είναι που το κεφάλαιο σταματάει ενδεχομένως να μιλάει απλώς λογιστικά και αρχίζει να μιλά στρατηγικά, αρχίζει να κάνει πολιτική. Και βέβαια, παρά την κυριαρχία των στρατηγικών του απαντήσεων σε επίπεδο κοινού νου, τότε είναι που χάνει ένα βασικό του πλεονέκτημα, αυτό της μυστικοποίησης, του «φετιχισμού» θα μπορούσαμε να πούμε, της πολιτικής του στρατηγικής.
Και τότε είναι που η αριστερά δεν μπορεί απλώς να επαφίεται στο μέτρημα των οικονομικών δεδομένων ή στο ρίσκο των προβλέψεων, αλλά πρέπει να μιλήσει εξίσου στρατηγικά, να δώσει σχήμα στη δυναμική, να βαθύνει τον ορίζοντα της, να σηκώσει το γάντι που της πετάει ο αντίπαλος, να μπει σε τερέν αυτής της μάχης, στο γήπεδο που μπορεί να την κερδίσει. Διαφορετικά, η απουσία της από αυτά τα ερωτήματα, θα σημάνουν εκ των πραγμάτων την ηγεμόνευσή της από τη στρατηγική του αντιπάλου και δεν θα κλονίσει, παρά στο βαθμό κάποιων λίγων ίσως παραχωρήσεων, τις κυρίαρχες αυτές πολιτικές επιλογές και κατευθύνσεις, αυτές που στο επίπεδο του κοινού νου φαντάζουν αδιαμφισβήτητες. Σε αυτό το πλαίσιο είναι που η Αριστερά θα πρέπει να βαθύνει τις απαντήσεις της απέναντι στις στρατηγικές πολιτικές επιλογές του αντιπάλου, να επιχειρήσει να πείσει θετικά για τον άλλο δρόμο που επαγγέλλεται, να μην σταθεί μόνο στην ενσωμάτωση της απόρριψης μιας κυρίαρχης αιχμής της, να πάει παρακάτω. Να μιλήσει, με άλλα λόγια, όχι με όρους απλής αποδοχής κάποιων στατικών πολιτικών αντιλήψεων, κάποιων «χώρων» πολιτικής αναφοράς που χαρακτηρίζουν τον καθέναν (κέντρο, δεξιά, αριστερά), αλλά με όρους μετασχηματισμού, με όρους ηγεμονίας, με όρους θετικού ιδεολογικού και πολιτικού προτάγματος.
Σε αυτή την περίπτωση, που η Αριστερά θα αρπάξει την ευκαιρία να δείξει δρόμους, να μιλήσει πειστικά για τη δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής, να αναλύσει συγκεκριμένα, να γειώσει το επιχείρημά της, τότε μπορούμε μέσα σε μια τέτοια σπουδαίων δυνατοτήτων συγκυρία να έχουμε ένα πρώτο βήμα συγκρότησης ενός νέου «ιστορικού μπλοκ», όχι απλώς το ξέσπασμα της δυσαρέσκειας, όχι απλώς την ανάθεση της ευθύνης σε ένα κόμμα (που την επόμενη μέρα θα κριθεί αυστηρά από τον ίδιο λαό γιατί δεν έκανε συγκυβέρνηση με τα κόμματα του μνημονίου), αλλά τη διαμόρφωση μιας ριζικά ανταγωνιστικής δυναμικής.

«Ευρώ ή χάος»
Όλα τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερη σημασία μέσα στη συγκυρία που διανύουμε. Και αυτό, γιατί όντως βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου το ύψος των διακυβευμάτων είναι τεράστιο, όπου ο αντίπαλος έχει πολύ περισσότερα να χάσει από απλώς κάποια κεφάλαια.
Αυτό είναι που εξηγεί και γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα και την ανοιχτή πολιτική κρίση που το συνόδευσε, ακολουθεί η μετ’ επιτάσεως τοποθέτηση του ερωτήματος «ευρώ ή χάος» από το αστικό μπλοκ και μάλιστα με την ένταση ενός τρομοκρατικού διπόλου απέναντι στα λαϊκά στρώματα, καθώς το ερώτημα συνοδεύει η απαραίτητη μυθολογία για το πώς θα είναι μια κοινωνία εκτός ευρώ: το κράτος δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, τα σούπερ μάρκετ δεν θα έχουν τρόφιμα στα ράφια, τα παιδιά δεν θα έχουν σχολείο να πάνε, τα νοσοκομεία δεν θα έχουν φάρμακα...
Με λίγα λόγια, πρόκειται ουσιαστικά για την κοινωνία εκείνη που οι άνθρωποι θα είναι πάλι λύκοι [4]. Με όρους κλασικής πολιτικής φιλοσοφίας, η έξοδος από το ευρώ παρουσιάζεται από το αστικό πολιτικό προσωπικό περίπου ως επιστροφή στη φυσική κατάσταση του Χομπς. Εκεί όπου απουσιάζει η πολιτική κοινότητα, το κράτος, όπου δεν υφίσταται συμβόλαιο μεταξύ των δρώντων υποκειμένων και αυτά εμπλέκονται σε έναν «πόλεμο όλων εναντίον όλων», που όπως διδάσκει ο Χομπς έχει βαρύ τίμημα: όχι απλώς τη διαρκή απειλή του θανάτου, αλλά κυρίως την διακύβευση της ατομικής ιδιοκτησίας…
Είναι όμως τυχαίο το δίπολο που το θέτουν οι αστικές δυνάμεις; Όχι. Είναι ακριβώς το στρατηγικό διακύβευμα που αναδεικνύεται γι’ αυτές, που καθορίζει την εξέλιξη των πραγμάτων στη συγκυρία. Είναι το υλικό εκείνο σημείο στο οποίο συναρθρώνονται οι ριζικά ανταγωνιστικές ταξικές στρατηγικές, το σημείο που συνιστά από τη μία, για το κεφάλαιο, την εγγύηση της θεσμικής ισορροπίας και της οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας, και από την άλλη, για μια δυνάμει λαϊκή κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων στρωμάτων, τη δυνατότητα για έναν εντελώς ανοιχτό ορίζοντα γεγονότων, άρα τη δυνατότητα τόσο τακτικής όσο και στρατηγικής εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. Είναι λοιπόν σαφές ότι ο αντίπαλος πάει τη δημόσια συζήτηση στη στρατηγική, θέτει στο τραπέζι ανοιχτά το ερώτημα για την πορεία του τόπου. Αν είναι όμως έτσι, γιατί το κάνει, γιατί αποκαλύπτει το τόσο υψηλό διακύβευμα της συγκυρίας; Γιατί θεωρεί ότι αυτό αποτελεί το αδύναμο σημείο της τρέχουσας πρότασης κυβερνητικής διαχείρισης της Αριστεράς όπως εκφράζεται από το ΣΥΡΙΖΑ και, ταυτόχρονα, γιατί είναι το σημείο στο οποίο διατηρεί ακόμα σημαντική ιδεολογική υπεροχή. Και μάλιστα, η ιδεολογική αυτή υπεροχή δεν διακυβεύεται καν από τον κυρίαρχο πολιτικό εκπρόσωπο της λαϊκής δυναμικής.
Μπορεί όμως σε αυτό το τρομοκρατικό, όπως τίθεται, δίλημμα, η Αριστερά να κλείνει τα μάτια, να απαντάει πως δεν υφίσταται; Μπορεί να μένει μόνο στο τρομοκρατικό σκέλος του και να μην επιχειρεί να το μετασχηματίσει, να μην επιχειρεί να τροποποιήσει τον κοινό νου, να μην εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα που της δίνει πλέον ο αντίπαλος, ότι δηλαδή έβαλε τη συζήτηση μέσα στο πεδίο της πολιτικής και έφυγε από τη, βαθιά ηγεμονευόμενη από τη στρατηγική του, συζήτηση γύρω από τα λογιστικά δεδομένα, ότι αναγκάστηκε να κάνει πολιτικό επίδικο την ίδια την ουσία της; Και αν η Αριστερά με αυτή την τακτική δεν χάνει μόνο την ιστορική ευκαιρία να μπει η αντιπαράθεση πολύ πιο βαθιά στο πεδίο της στρατηγικής, μήπως τελικά άθελά της, στην προσπάθεια να αποκρούσει τις επικοινωνιακές επιθέσεις και την τρομοκρατία που συνοδεύει το δίλημμα, απλώς το αναπαράγει και το επιτείνει; Μήπως, η καλύτερη λύση απέναντι στην τρομοκρατία του αντιπάλου δεν είναι να χώνουμε το κεφάλι μες το χώμα, κάνοντας ότι δεν βλέπουμε γύρω μας, αλλά το βάθεμα της συζήτησης για τον άλλο δρόμο, για το πού μπορεί να πάει αυτή η κοινωνία, το τι δυνατότητες μπορεί να ανοίξει μια οικειοθελής, προγραμματισμένη και προετοιμασμένη έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ; Μήπως πρέπει ως Αριστερά να απαντήσουμε εμείς ότι η έξοδος από το ευρώ δεν θα μας κάνει λύκους, ότι τους δρόμους δεν θα λυμαίνονται συμμορίες με καλάζνικοφ, αλλά το αντίθετο, ότι μπορεί να ανοίξει τη δυνατότητα για έναν λαό να εκτοπίσει τις συμμορίες που τώρα λυμαίνονται τόσο τους δρόμους, όσο και την εξουσία και τον κόπο του;
Άλλωστε, όσο και να επιχειρεί η Αριστερά να πείσει ότι πρόκειται για ένα πλαστό δίλημμα, ακόμη και οι πιο καλόπιστοι οπαδοί της κατανοούν ότι η παραμονή στο ευρώ και πάλι δεν αποτελεί κανενός είδους βεβαιότητα. Ότι, ακόμη και αν η έξοδος είναι πολύ ακριβή για να συμβεί ή σκοντάφτει πάνω σε θεσμικά κωλύματα, δεν είναι απαραίτητο ότι αυτοί οι λόγοι επαρκούν για να αποφευχθεί, δεν είναι απαραίτητο ότι δεν θα κυριαρχήσει και πάλι η πολιτική, ότι η έξοδος δεν θα έρθει με πρωτοβουλία της ΕΕ για λόγους πολιτικής ευστάθειας του συνολικού της πολιτικοοικονομικού οικοδομήματος.
Και είναι σαφές ότι μια τιμωρητική έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, και (ενδεχομένως) την ΕΕ, θα γίνει με τέτοιους επαχθείς όρους που θα αποτελέσει ένα μήνυμα προς όλους τους λαούς της Ευρώπης, θα φτιάξει ένα παράδειγμα προς αποφυγήν που θα παίξει σπουδαίο ρόλο στη σταθερότητα της υπόλοιπης ΕΕ. Άλλωστε, περισσότερο ακόμη από το τι θα κάνει η Ελλάδα, κρίσιμο οικονομικά για την ΕΕ και τη Γερμανία είναι να μη σκάσει η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία, αλλά και σε τελική ανάλυση να μη διακυβευτεί ο συνολικός πολιτικός και οικονομικός μηχανισμός που δίνει στη Γερμανία το συγκριτικό της πλεονέκτημα και σημαντικά περιθώρια κερδοφορίας. Το κρίσιμο είναι να μη σκάσει συνολικά η ευρωζώνη και η ΕΕ. Και αν ο λαός δεν είναι προετοιμασμένος για αυτή την έξοδο, έστω και ιδεολογικά, αν εμείς εξοβελίζουμε όπως ο διάολος το λιβάνι οποιαδήποτε συζήτηση, αν δεν αναγνωρίζονται καν τα πιθανά ενδεχόμενα, τότε οι δυσκολίες που θα την συνοδεύσουν (οι οποίες θα είναι και πολύ χειρότερες από αυτές που αντιμετωπίζαμε σε μια οργανωμένη οικειοθελή και προετοιμασμένη έξοδο) θα βιωθούν από τα λαϊκά στρώματα ως συντριπτική ήττα της δυναμικής που ανέπτυξαν, ως ένα τεράστιο λάθος. Και εκεί δεν θα έχουμε μόνο το τέλος αυτής της δυναμικής. Θα έχουμε επίσης και την ανασυγκρότηση της αστικής στρατηγικής πάνω στα ερείπια των «αριστερών τυχοδιωκτισμών» (όπως θα τους λένε) και την πλήρη απαξίωση της Αριστεράς συνολικά. Θα έχουμε τη βίαιη επιστροφή της λογιστικής έναντι της πολιτικής…
Γιατί ας μην το ξεχνάμε: στα νούμερα οι αστοί έχουν την ηγεμονία. Η δική μας δυνατότητα για αυτή την ηγεμονία δεν εξαντλείται απλώς στην έκφραση της δυσαρέσκειας, αλλά στη στρατηγική έκφραση των συμφερόντων του λαού, στην προοπτική, στην τροποποίηση του κοινού νου, στην άρση των βεβαιοτήτων που συνοδεύουν τα διλήμματα. Και αν ο αντίπαλος μας εκφοβίζει προβάλλοντας το μέλλον μας εκτός ευρώ ως σκηνή από τη βίαιη και αβέβαιη προϊστορία της οργανωμένης πολιτικής κοινότητας, εμείς πρέπει να αντιτάξουμε σε αυτό τη «γενική βούληση» του Ρουσσώ, τη δυνατότητα σύστασης ενός νέου πολιτικού σώματος που να ορίζει για τον εαυτό του πού θέλει να πάνε τα πράγματα…

[1] Στα ελληνικά από τις εκδόσεις Scripta (2003) σε μετάφραση της Βίκυς Ιακώβου
[2] Η χρήση των όρων «ιδεολογική αναπαράσταση» και «φαντασιακός» εδώ δεν είναι αυστηρή, αλλά περιγραφική.
[3] Στην Ελλάδα εκδόθηκε το 1985 από τις εκδόσεις Α/συνέχεια σε μετάφραση της Ειρήνης Μιγάδη
[4] Η έμμεση αναφορά είναι στην κλασική φράση που ο Χομπς μεταχειρίζεται στο έργο του De Cive του 1642, σύμφωνα με την οποία «Homo homini lupus» («Ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος»).

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Μέσα στο κύμα της ελπίδας, κόντρα στο ρεύμα της ενσωμάτωσης


του Παναγιώτη Μαυροειδή
Είναι  να μην  χαίρεται κανείς  όταν βλέπει τη Λαγκάρντ ή τον Σόϊμπλε να κάνουν κάθε λίγο δηλώσεις πανικού, για τους τριγμούς στην ευρωζώνη, αν  τυχόν ‘’ξεφύγει η κατάσταση στην Ελλάδα’’; Ακόμη κουδουνίζουν στα αυτιά μας οι έμπλεες ‘’ υπευθυνότητας’’ εκκλήσεις στη φάση των διερευνητικών για σχηματισμό κυβέρνησης με βασικό κριτήριο την μη αμφισβήτηση της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Αλλά και να βλέπεις ένα καταγέλαστο Βενιζέλο και ένα ζεματισμένο καταλλήλως Σαμαρά, να ξιφουλκούν κατά των (ανύπαρκτων) κομμουνιστικών κινδύνων, είναι μια κάποια ικανοποίηση μέσα στο ζόφο της ανεργίας και της άγριας λιτότητας.
Όσο περνάνε μέρες τους πονάει όλο και περισσότερο: Η Ελλάδα, χώρα πειραματισμού των  αντικοινωνικών πολιτικών και κοινωνικών συνταγών του ΔΝΤ και της αντιδραστικής διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση, καθίσταται την ίδια στιγμή, και η χώρα  της ελπιδοφόρας εξαίρεσης σε όλη την Ευρώπη. Πουθενά αλλού δεν είχαμε τόσο εκκωφαντικό και καταιγιστικό ξήλωμα του πολιτικού συστήματος, που αντιπροσώπευσε στα μάτια των εργαζομένων τον συνασπισμό εφαρμογής των μνημονίων.
Αυτή η ψήφος δεν θέλει διόρθωση. Αναγκαία είναι η πορεία μπροστά και αριστερά. Και με την ψήφο στις ερχόμενες εκλογές και με το μαζικό πολιτικό αγώνα, την απεργία, τη διαδήλωση, την πλατεία, την οργάνωση, τη συλλογικότητα.
Δε φοβόμαστε την αναμέτρηση. Το πρώτο βήμα της μαζικής εκλογικής απελευθέρωσης, αναζητεί την κατεύθυνση του. Ένα βηματισμό σύγκρουσης με τους πυλώνες των μνημονίων. Την  ρήξη με την πολιτική της ΕΕ, την αποδέσμευση από ευρώ και ΕΕ, που κυοφόρησαν, σχεδίασαν και επέβαλλαν τα μνημόνια. Τον κλονισμό και την ανατροπή της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας, που μάχεται υπέρ βωμών και εστιών, όχι της πατρίδας, αλλά των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της επί του λαού και πάνω στη δυστυχία του.
Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τρομάξει με την ίδια του την επιτυχία, την δυναμική που θα μπορούσε να έχει το θαρραλέο άνοιγμα της αντιπαράθεσης με τον ταξικό και πολιτικό αντίπαλο.
Από την όπως-όπως απόσυρση  κάθε ‘’μονομερούς ενέργειας’’ και καταγγελίας της δανειακής σύμβασης και του χρέους, στη δέσμευση του Δραγασάκη για εξυγίανση-τάϊσμα των τραπεζών και μετά πώληση τους σε ιδιώτες.
Από την πρόταση για πρωθυπουργία στον Αρσένη των ΜΑΤ και του μακελειού των εξεταστικών κέντρων του 1998  για να κάτσει ο γάμος με την αρχιτέκτονα του πρώτου μνημονίου Κατσέλη, στους όρκους πίστης του Τσίπρα  ‘’θα κάνω ότι μπορώ για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ’’.
Από την αναζήτηση ‘’υγιούς επιχειρηματικού περιβάλλοντος’’, στην καθαρή  μετατόπιση αναζήτησης ‘’ευρωπαϊκής λύσης’’ με αφετηρία τον Ολάντ.
Το μήνυμα είναι το ίδιο: ‘’Θα πάμε ήρεμα, ομαλά και εντός πλαισίων. Κανείς, από το ΔΝΤ έως την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ έως τον Μυτιληναίο,  δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μια κυβέρνηση με πυρήνα τις δυνάμεις της αριστεράς’’.
Μα μήπως τα θέλει και ο λαός αυτά; Πολλοί μίλησαν για την έξυπνη ‘’πρόταξη της άμεσης λύσης’’ από το ΣΥΡΙΖΑ. Άκοπα, χωρίς τρεξίματα, συγκρούσεις και περιπέτειες. Λες και έχει να διαλέξει η αριστερά. Λες και ο αγώνας δεν είναι ανάγκη, αλλά ιδεολογική εμμονή.
Δεν είναι η πρώτη φορά στην  πρόσφατη ιστορία που παίχτηκε το σενάριο αυτό. Θυμόμαστε το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ ‘’στις 18 σοσιαλισμός!’’ και το όχημα για αυτό την ‘’αυτοδύναμη σοσιαλιστική κυβέρνηση’’.
Επανάληψη της ιστορίας;  Ούτε για πλάκα! Στις συνθήκες εκείνες ένας επιθετικός ρεφορμισμός,ήταν αναγκαίος για να ενσωματωθεί ένα ρηξιακό μεταπολιτευτικό αντιιμπεριαλιστικό αριστερό κίνημα. Αλλά είχε και κάποιο χώρο. Δανειζόμενος φυσικά και από το μέλλον. Μπόρεσε έτσι  να διπλασιάσει τους κατώτατους μισθούς με νομοθετικές πράξεις, να κρατικοποιήσει τις προβληματικές μοιράζοντας ελπίδες για απασχόληση, να κάνει βήματα εκδημοκρατισμού. Από το 81 στο 85 και το πρώτο σταθεροποιητικό πρόγραμμα του Αρσένη, χρειάστηκαν μόλις 4 χρόνια για την αντιστροφή. Και το 89 η μεγάλη κατάρρευση και μετάλλαξη προς ένα κλασσικό αστικό κόμμα πρωτοπόρο σε όλους τους αντιδραστικούς μετασχηματισμούς.
Κανένα αντίστοιχο κενό χώρο δεν βρίσκει μπροστά του, ο αμυντικός ρεφορμισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο τα δόντια της ΕΕ και την πραγματικότητα της κοινωνικής καταστροφής μέσα στην βαθειά καπιταλιστική κρίση. Μην παραμυθιαζόμαστε. Σείεται ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση από την εφαρμογή του Νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου. Η προοπτική ενός επόμενου βήματος ανατροπής των μνημονίων και του ζυγού της ευρωζώνης είτε θα αναζητηθεί με όρους μαζικής αγωνιστικής εγρήγορσης είτε θα συνθλιβεί οικτρά στα γρανάζια μιας κεντροαριστερής διαχείρισης τύπου Πρόντι. Ακόμη και ένα διστακτικό και ασύνδετο ‘’όχι στο ευρώ’’, μπορεί να δυναμιτίσει τα πάντα.
Να φοβόμαστε λοιπόν και να ξορκίσουμε την ‘’προδοσία’’ της φιλο-ΕΕ αριστεράς ή να περιμένουμε να δοκιμαστεί;  Μάλλον πρέπει να δούμε αντίστροφα τα πράγματα. Ο κανόνας της τελευταίας δεκαετίας μιλάει για σοσιαλδημοκρατικοποίηση και απο-κομμουνιστικοποίηση της αριστεράς στις τρείς μεγάλες  καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία. Με περιθωριοποίηση ή και εξαφάνιση της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς. Οι εργαζόμενοι δεν κέρδισαν, αντίθετα. Η αριστερά δεν δυνάμωσε, υποχώρησε. Οι ιδέες της, οι αξίες της, κλονίστηκαν ακόμη περισσότερο, δίνοντας χώρο και στην ακροδεξιά.
Ε, ναι λοιπόν, η Ελλάδα μπορεί και εδώ να κάνει την έκπληξη.  Ο δρόμος της αριστεράς δεν είναι αυτός της Γαλλίας. Το ρεύμα του κοινωνικού ταξικού αγώνα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των ανέργων, των νέων, των φτωχών, χρειάζεται αυτοτελή συγκρότηση και ανάπτυξη.  Η  αντικαπιταλιστική αριστερά, είναι παρούσα και μπροστά στην πρόκληση ενός θετικού μετασχηματισμού και συνάντησης με τις αντι-ΕΕ διαθέσεις, τις επαναστατικές αναζητήσεις.
Η πίεση πάνω στην επαναστατική αριστερά για υποταγή στο ρεύμα της ενσωμάτωσης, αποτελεί έκφραση της οξύτητας της ταξικής πολιτικής σύγκρουσης. Αλλά και απόδειξη της δυναμικής που εμπεριέχει η παρουσία του αντικαπιταλιστικού αντιϊμπεριαλιστικού  πόλου. Και στην πολιτική ισχύει ότι και στον άμεσο οικονομικό αγώνα. Δεν μπορείς να υπερασπίσεις καταχτήσεις, αν δεν διεκδικήσεις αποφασιστικά την ποιοτική διεύρυνση τους. Αυτό είναι και το στοίχημα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ…Ένα μέτωπο αντικαπιταλιστικών, αντι-ΕΕ δυνάμεων, στη βάση ενός άμεσου προγράμματος ανατροπής της επίθεσης και εργατικής λαϊκής συσπείρωσης με προοπτική, αποτελεί άμεση προτεραιότητα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετά και την πρωτοφανή απόσυρση του ΚΚΕ από κάθε λογική άμεσου πολιτικού αγώνα, αποκτά ένα ρόλο ίσως και δυσανάλογο με το αριθμητικό της μέγεθος.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Μπροστά στις εκλογές της 17ης Ιούνη, η αντικαπιταλιστική απάντηση είναι ακόμη πιο αναγκαία!


Με την αυλαία που έπεσε χτες στη φαρσοκωμωδία των διερευνητικών εντολών, έληξε και η αγωνιώδης προσπάθεια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των κεντροαριστερών και δεξιών δεκανικιών και του κοινωνικο-οικονομικού κατεστημένου να ευνουχίσουν τη λαϊκή θέληση –όπως εκφράστηκε και με τις εκλογές– με μια νέα κυβέρνηση προσηλωμένη στο μνημονιακό άρμα ΕΕ και ΔΝΤ. Κατέρρευσε κάτω από το βάρος του κοινωνικού εγκλήματος της πολιτικής τους. Ήταν σαφές ότι ένα τέτοιο πραξικόπημα δεν θα μπορούσε να σταθεί!
Δεν τελείωσε όμως η προσπάθεια να «τιθασεύσουν» την οργή των εργαζομένων. Με όπλο τη μαύρη προπαγάνδα και τρομοκρατία από την εργοδοσία, συγκεκριμένα ΜΜΕ, τις τράπεζες και την ΕΕ θα προσπαθήσουν να ανακόψουν τη λαϊκή δυναμική. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σαμαράς έχει μέτωπο μόνο στην Αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο το ΠΑΣΟΚ.
Έγινε ξεκάθαρο, ακόμη, ότι παρά τον αντιμνημονιακό λαϊκισμό, η σκληροπυρηνική δεξιά του Καμμένου και η ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής τίθενται υπέρ του σκληρού πυρήνα της πολιτικής που έφερε την κοινωνική καταστροφή. Γι’ αυτό και δήλωσαν διαθεσιμότητα σε ενδεχόμενη «κυβέρνηση προσωπικοτήτων» με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Θλιβερός κομπάρσος σε όλη αυτή την ιστορία η ΔΗΜΑΡ, που δίνει ακούραστα εγγυήσεις ότι δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι δίνει νόημα στην Αριστερά.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μιλήσει ξανά την γλώσσα της αλήθειας και της ανατροπής: Για την κατάργηση των Μνημονίων και της νέας Δανειακής Σύμβασης απαιτείται η μονομερής διαγραφή του χρέους, η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε., η έξοδος από το ΝΑΤΟ των εξοπλισμών και της ιμπεριαλιστικής επιβολής των αγορών. Τα Μνημόνια δεν είναι παρά η μετάφραση των οδηγιών της ΕΕ, που είναι ο ενορχηστρωτής της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης. Η αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί απαραίτητο όρο για να μην πληρώσει η κοινωνική πλειοψηφία την κρίση του καπιταλισμού που βιώνουμε. Απαιτείται ένα λαϊκό και εργατικό κίνημα που θα επιβάλλει την αλλαγή πορείας σε όλα τα επίπεδα. Για να νικήσουν οι εργαζόμενοι, είναι αναγκαία μια Αριστερά με ένα τέτοιο ξεκάθαρο πρόγραμμα ανατροπής. Δεν οδηγεί μακριά η διεκδίκηση από το ΣΥΡΙΖΑ μιας αριστερής κυβέρνησης που απλώς θα επαναδιαπραγματευτεί το χρέος και τους όρους των μνημονίων χωρίς ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Ούτε η αποφυγή του ΚΚΕ να παλέψει στο σήμερα στόχους ανατροπής, η απουσία οποιασδήποτε κοινής δράσης, η ύψωση τειχών με την μαχόμενη Αριστερά.   
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τονίζει ότι ένα οργανωμένο λαϊκό κίνημα που θα έχει στην καρδιά του τους εργατικούς αγώνες και θα στηρίζεται στους εργαζόμενους, στη νεολαία, στους αγρότες, με νέες μορφές οργάνωσης και άμεσης δημοκρατίας, όπως λαϊκές συνελεύσεις, η συλλογική δράση, οι μορφές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, μπορεί να επιβάλλει τα λαϊκά και εργατικά δικαιώματα.
Η αντικαπιταλιστική ανατροπή είναι ο δρόμος για να μην είναι αντιστρέψιμη μια τέτοια πορεία, για να σπάσουν τα δεσμά του ευρώ και της ΕΕ, για να ηττηθεί η αρπακτικότητα και η ιδιοτέλεια της εργοδοσίας και των τραπεζών, η ανικανότητα της αγοράς να ικανοποιήσει τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες σε μια εποχή αφθονίας, η ισοπέδωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών για χάρη της ασυδοσίας του κεφαλαίου. Για να ανοίξει η εποχή του σοσιαλισμού που δεν γνωρίσαμε, η εποχή που θα αφήσει πίσω της την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα.
Μια δυνατή -και εκλογικά- αντικαπιταλιστική Αριστερά θα δώσει ώθηση σε αυτή την προοπτική. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει την κοινή εκλογική κάθοδο με δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, ανατρεπτικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς, στη βάση του παραπάνω αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος απάντησης στην κρίση, αναδεικνύοντας ιδιαίτερα το ζήτημα της πάλης κατά του ευρώ και της ΕΕ. Ταυτόχρονα καλεί όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς να συμβάλλουν στην ανάπτυξη εκείνου του εργατικού κινήματος, πριν και μετά τις εκλογές, που θα απαντήσει με αποφασιστικότητα στην πρόκληση της εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων, που συνεχίζεται ακόμη και μετά την σαφή καταδίκη τους από τον ελληνικό λαό: οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, οι απολύσεις, η διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, τα χαράτσια, η καταστολή, οι ρατσιστικές προκλήσεις είναι εδώ και απαιτούν άμεση κινηματική απάντηση.
Αυτό είναι το ενωτικό και μαχητικό κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά στις εκλογές.

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ήρθε η ώρα να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Έξοδος από το ευρώ: δρόμος δύσκολος αλλά αναγκαίος


του Παναγιώτη Σωτήρη

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που τα ερωτήματα τίθενται με τους πραγματικούς του όρους. Αυτό συμβαίνει και τις τελευταίες μέρες. Πλάι στην εναγώνια αναζήτηση για το πώς θα επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία, με τρόπο σχεδόν πραξικοπηματικό, κυβέρνηση που δεν θα έχει καμιά σχέση με την εκκωφαντική απόρριψη των μνημονιακών πολιτικών στις πρόσφατες εκλογές, έχουμε την ανάδειξη ενός πραγματικού ερωτήματος: Είτε θα προκρίνουμε την παραμονή στο ευρώ και τους ασφυκτικούς οικονομικούς και θεσμικούς εξαναγκασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε, εάν θέλουμε να απαλλαγούμε από τις πολιτικές των μνημονίων, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ.
Έχει γίνει απόλυτα σαφές ότι οποιαδήποτε προσπάθεια άρνησης των όρων των δανειακών συμβάσεων και παύσης πληρωμών στο χρέος, θα αντιμετωπίσει την διακοπή των ροών χρηματοδότησης από το μηχανισμό της Τρόικα, την εκ των πραγμάτων χρεοκοπία του δημοσίου και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος που εξαρτάται από τις «τονώσεις ρευστότητας» της ΕΚΤ. Ακόμη και εάν η τότε κυρίαρχη κυβέρνηση δοκιμάσει να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση, είτε ελπίζοντας στην αλλαγή τόνου της ΕΕ και άρα την έκφραση αλληλεγγύης, είτε επενδύοντας στην εκτεταμένη αναδιανομή πλούτου, δύσκολα θα μπορέσει να αλλάξει τα πράγματα και θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη γενικευμένη «στάση πληρωμών» σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, τις πρακτικές αποθησαυρισμού των ευπορότερων στρωμάτων. Στο τέλος θα έρθει και η αποπομπή από την Ευρωζώνη, προσωρινή ή μη, καθώς η Ελλάδα θα αντιμετωπίζεται ως μια γενικευμένη επισφάλεια που πρέπει να αποκοπεί από το υπόλοιπο ευρωσύστημα. Μόνο που θα είναι μια αποπομπή τιμωρητική, με ακόμη πιο επαχθείς όρους, η οποία θα ταυτίσει στη συνείδηση της κοινωνίας την αριστερή ή αντιμνημονιακή κυβέρνηση με την κοινωνική καταστροφή και θα οδηγήσει σε πιο συντηρητικές και αυταρχικές αναδιπλώσεις.
Αντίθετα, η επιλογή για έξοδο από το ευρώ τώρα, μαζί με την παύση πληρωμών στο χρέος που θα διακόψει την αιμορραγία της δημόσιας δαπάνης προς τοκοχρεολύσια, μαζί με την εθνικοποίηση των τραπεζών και την άμεση επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων (σε ρήξη με τις ευρωπαϊκές «θεμελιώδεις ελευθερίες»…), μπορεί να ανακόψει την καταστροφή. Θα επιτρέψει καταρχάς τη διατήρηση της δημόσιας δαπάνης, θα διευκολύνει την εσωτερική αναδιανομή εισοδήματος, θα δώσει τόνωση στην εγχώρια παραγωγή. Πάνω από όλα θα σημαίνει έλεγχο δημοκρατικό και κοινωνικό της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.
Θα είναι εύκολο; Όχι! Σε μια πρώτη φάση θα απαιτήσει εξοικείωση με ανοίκειες συναλλακτικές πρακτικές (π.χ. μεταβατικές μορφές πληρωμών μέχρι τη μετάβαση στο νέο εθνικό νόμισμα), περιορισμό αναγκαστικό των καταναλωτικών πρακτικών που αφορούν εισαγόμενα προϊόντα, καθημερινή μάχη με πρακτικές αισχροκέρδειας. Όμως, εάν συνοδεύεται από  την εξασφάλιση καλύτερων κρίσιμων δημόσιων λειτουργιών (παιδεία, υγεία, κοινωνική προστασία), εάν απέναντι στην «επενδυτική αποχή» αναπτυχθεί η λαϊκή πρωτοβουλία για αυτοδιαχείριση υπαρκτών παραγωγικών υποδομών, εάν πλούτος συσσωρευμένος και προκλητικά μέχρι τώρα απαλλαγμένος από φορολογία αφαιρεθεί από τους ιδιοκτήτες του, εάν η κοινωνία κληθεί να βάλει πλάτη για την επιβίωση, την αλληλεγγύη και τη δικαιοσύνη, τότε ναι μπορούμε και πρέπει να δούμε την άμεση έξοδο από το ευρώ ως την αφετηρία ενός καλύτερου μέλλοντος.
Τα κρίσιμα σταυροδρόμια πάντοτε σημαίνουν δύσκολες επιλογές. Την πολυτέλεια να πιστεύουμε ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις δεν την έχουμε. Ας διαλέξουμε δρόμο δύσκολο, αλλά πραγματικά ελπιδοφόρο!

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερία Νέα της Λέσβου στις 16/05/2012)

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Κάτω τα χέρια από τους απεργούς Χαλυβουργούς! Ο αυταρχισμός της πανικόβλητης χούντας Παπαδήμου δε θα περάσει!


Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την επιχείρηση κυβέρνησης-εργοδοσίας να σπάσει η απεργία στην Ελ. Χαλυβουργία. Απαιτεί μαζί με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, με κάθε εργαζόμενο και αγωνιζόμενο άνθρωπο να αποσυρθούν εδώ και τώρα τα εντάλματα σύλληψης σε βάρος του ΔΣ του σωματείου. Καλεί σε συμπαράσταση στους απεργούς χαλυβουργούς στις πύλες του εργοστασίου. Ο αγώνας ενάντια στο σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων, τις απολύσεις, τη μείωση μισθών είναι αγώνας ενάντια σε όσα προβλέπει το Μνημόνιο σε βάρος των εργαζόμενων. Γι’ αυτό είναι αγώνας όλων μας.
Πανικόβλητοι κυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και εργοδοσία μετά την εκλογική τους συντριβή, προσπαθούν να τσακίσουν τους εργατικούς αγώνες με ωμό αυταρχισμό για να στρώσουν το δρόμο σε νέα αντιλαϊκά μέτρα και μνημόνια. Δε θα τους περάσει. Το μήνυμα των εκλογών δεν ήταν μια στιγμή οργής που πέρασε. Δε θα γυρίσουν το χρόνο πίσω για να κάτσουν και πάλι στο σβέρκο του λαού.
Ο δρόμος για την ανατροπή του καθεστώτος των Μνημονίων, του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ άνοιξε. Οι άνθρωποι του χρεοκοπημένου παρελθόντος δεν μπορούν να τον ξανακλείσουν.
Κάτω τα χέρια από διοίκηση του Σωματείου της Ελ. Χαλυβουργίας. 
Αλληλεγγύη στον αγώνα των απεργών Χαλυβουργών. 
Όλοι στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας σήμερα και αύριο.

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ


Το Πανελλαδικό Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεδρίασε για τα αποτελέσματα των εκλογών και την πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται στη βάση της εισήγησης που κατατέθηκε από την Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή. Μετά από πλούσια συζήτηση, όπου παρουσιάστηκαν και αποφάσεις και απόψεις τοπικών και κλαδικών επιτροπών, πήρε την ακόλουθη απόφαση:
  1.      Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί μια σημαντική νίκη  του λαού που επιφύλαξε μια συντριπτική ήττα στο «μαύρο μέτωπο» του Μνημονίου και στράφηκε κατά κύριο λόγο προς την Αριστερά. Ταυτόχρονα ενισχύθηκαν συντηρητικές δυνάμεις με μια δήθεν «αντιμνημονιακή» ρητορεία (Ανεξάρτητοι Έλληνες). Ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέλιξη συνιστά η  άνοδος των νεοναζί της Χρυσής Αυγής που με την στήριξη κέντρων του συστήματος εκμεταλλεύτηκε την απελπισία και τη σύγχυση ανθρώπων του λαού, ενισχύθηκε από την ρατσιστική πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και πρόβαλε δημαγωγικά  ένα  «αντισυστημικό» προσωπείο.
    2.         Η ενίσχυση της Αριστεράς, η μεγαλύτερη από το 1958, είναι καρπός της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης από τις πολιτικές των μνημονίων, των αγώνων που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Οι πανεργατικές απεργίες, οι καταλήψεις, το Σύνταγμα και οι πλατείες, οι χιλιάδες μικροί και μεγάλοι αγώνες, αυτός ο πανεργατικός – παλλαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην βαρβαρότητα των Μνημονίων, εκφράστηκε και εκλογικά, οδηγώντας πάνω από δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους προς τα αριστερά. Το μήνυμα της κάλπης δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους και όλο το λαό για να κλιμακώσουν τους αγώνες και να ξηλώσουμε τα Μνημόνια, τις Τρόικες και το χρεοκοπημένο σύστημά τους.
    3.           Τα Μνημόνια,  οι νόμοι  και οι πολιτικές που το συνοδεύουν, οι επιλογές της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου  έχουν πλέον οριστικά απονομιμοποιηθεί. Παρά την όποια μεταμφίεσή του, κανένα μέτρο από αυτά που ψηφίστηκαν στο όνομά του δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Κανένα νέο μέτρο δεν πρέπει να παρθεί. Καμιά κυβέρνηση που να εφαρμόζει αυτήν την   πολιτική  δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή. Δεν περιμένουμε τις διεργασίες για τον σχηματισμό της όποιας κυβέρνησης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί τους εργαζόμενους σε αγώνες τώρα για να στηρίξουν τα δικαιώματά τους και να  ανατραπεί τώρα, ο μνημονιακός εφιάλτης και η πολιτική κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου, με πρώτο βήμα την μάχη για να μην καταργηθεί καμιά κλαδική σύμβαση μετά τις 15 Μάη, σύμφωνα με τις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης.
    4.           Η διαδικασία των διερευνητικών εντολών δεν πρέπει να παγιδέψει την Αριστερά σε οποιαδήποτε πρόταση για “οικουμενική κυβέρνηση εθνικής ενότητας”, κυβέρνηση δηλαδή που στόχο θα έχει την συνέχιση της λεηλασίας των εργαζόμενων στο όνομα της “σταδιακής απαγκίστρωσης ή επαναδιαπραγμάτευσης” των Μνημονίων. Κάθε απόπειρα σχηματισμού κυβέρνησης στην βάση της πολιτικής του Μνημονίου (ανοιχτά ή συγκαλυμμένα) και της δανειακής σύμβασης για την εφαρμογή των αντεργατικών και αντιλαϊκών τους μέτρων συνιστά πραξικόπημα και θα σαρωθεί από την λαϊκή εξέγερση. Σε περίπτωση που τέτοια σχέδια ευοδωθούν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλο τον λαό και όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς να οργανώσουν παλλαϊκό ξεσηκωμό, με συγκεντρώσεις στις πλατείες και γενική απεργία, προκειμένου να ακυρωθεί η αντιλαϊκή επιβολή.  
    Η οποιαδήποτε συμμετοχή της αριστεράς σε κυβέρνηση κάτω από τον έλεγχο και μέσα στα όρια της τρόικα, της ΕΕ, των  τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, με επαναδιαπραγμάτευση και όχι ριζική ανατροπή και καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, των μνημονίων και των ασφυκτικών ορίων που θέτουν «το σύμφωνο για το ευρώ» και η γενικότερη πολιτική της ΕΕ,  θα την οδηγήσει αργά ή γρήγορα, σε ενσωμάτωση και ήττα. Θα διαψεύσει τις λαϊκές προσδοκίες και ελπίδες. Η Αριστερά πρέπει να στοχεύει στην διεκδίκηση της πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας, από ένα ανατρεπτικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα. Με θεσμούς λαϊκής εξουσίας και εργατικού ελέγχου, με σύνδεση του ερωτήματος της κυβερνητικής εξουσίας με μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, με ρήξη με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, το εργατικό και λαϊκό κίνημα ικανό να επιβάλει τη δική του εξουσία και κυβέρνηση.
     
5.           Θεωρούμε θετικό το γεγονός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπερτριπλασίασε το ποσοστό της σε σύγκριση με τις εθνικές εκλογές του 2009 - πολλαπλάσιο όλων των εκλογικών παρεμβάσεων της επαναστατικής Αριστεράς σε βουλευτικές εκλογές από το 1974 μέχρι σήμερα. Δείχνει ότι η επιτυχία των σχημάτων που υποστήριξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 δεν ήταν παροδική, αλλά ανταποκρίνεται σε ένα πραγματικό ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης μέσα στην κοινωνία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποίησε με το πρόγραμμά της μια μεγάλη εξόρμηση μέσα στον λαό.  Δούλεψε συστηματικά το πρόγραμμα και το περιεχόμενο του άλλου δρόμου, της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Ήρθε σε επαφή με εκατοντάδες  χιλιάδες εργαζόμενους. Έδωσε τη μάχη κάτω από αντίξοες συνθήκες, κατά κανόνα αποκλεισμένη από τα ΜΜΕ και στηριζόμενη αποκλειστικά στη συνεισφορά των μελών της. Η μεγάλη αυτή εξόρμηση αποτελεί μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα. 
 
Ωστόσο, αναγνωρίζουμε ότι το αποτέλεσμα είναι τελικά κατώτερο των προσδοκιών και των δυνατοτήτων. Δεν έγινε κατορθωτό, παρά τα παραπάνω θετικά χαρακτηριστικά, να επηρεάσουμε ακόμη αποφασιστικότερα το τεράστιο ρεύμα αποσκίρτησης απ’ την επιρροή του αστικού δικομματισμού και να έχουμε ακόμα μεγαλύτερη άνοδο, καθώς τμήμα των εργαζόμενων που είχε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην επιλογή του δεν έμεινε τελικά ανεπηρέαστο από κοινοβουλευτικές αυταπάτες για δημιουργία μιας “κυβέρνησης της αριστεράς”, που θα δώσει άμεση και χωρίς συγκρούσεις και ανατροπή λύση στα προβλήματα.
Θα χρειαστεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια για να πείσουμε ότι για την αντιμετώπιση των πιο καυτών και άμεσων κοινωνικών προβλημάτων, δεν αρκούν οι «αντιμνημονιακές» απαντήσεις χωρίς έξοδο από το ευρώ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ και συνολικότερα ρήξη με το σύστημα που παράγει κρίσεις και μνημόνια. Ότι η πορεία σύγκρουσης με τους δανειστές και το κεφάλαιο δεν είναι ένας ανέμελος περίπατος, μια εύκολη νίκη που θα μας εξασφαλίσει μια «αριστερή κυβέρνηση», αλλά θα είναι μια δύσκολη, σκληρή πάλη που απαιτεί την κλιμάκωση του πολιτικού ταξικού αγώνα και την συγκρότηση από τα κάτω οργάνων πάλης των ίδιων των εργαζόμενων. Θα χρειαστεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια ώστε ο ίδιος ο κόσμος του αγώνα, οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες που ριζοσπαστικοποιούνται, να συνδέσουν τους αγώνες τους με το πρόγραμμα της «αντικαπιταλιστικής ανατροπής», να ανιχνεύσουν με σύγχρονους όρους τη σοσιαλιστική και κομουνιστική προοπτική.
Μπορεί τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να  μην έσπασαν το φράγμα του 3% του καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου, είναι όμως σημαντικά για να την καταγράψουν στην συνείδηση χιλιάδων αγωνιστών σαν μια προωθητική και ενωτική φωνή που συμβάλει στο δυνάμωμα του κινήματος και ολόκληρης της αριστεράς. Χαιρόμαστε μαζί με όλον αυτόν τον κόσμο για την άνοδο της αριστεράς, οργανώνουμε μαζί τις μάχες της επόμενης μέρας.  
 

  1. Μετά και το αποτέλεσμα των εκλογών μπαίνουμε σε μια περίοδο κυβερνητικής και πολιτικής αστάθειας. Οι δυνάμεις του συστήματος με την στήριξη του «διεθνούς παράγοντα» δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα, αλλά θα επιμείνουν στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν τους συσχετισμούς που αποτυπώθηκαν στο εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης του Μάη. Θα αξιοποιήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση κάθε μέσο. Από την πίεση στις δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς για την συμμόρφωσή τους σε μια γραμμή «διόρθωσης» των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης εντός του ευρώ και της ΕΕ, έως τους ανοικτούς εκβιασμούς, την απειλή της «χρεοκοπίας» και της πείνας, της «εξόδου από το ευρώ», την αξιοποίηση της φασιστικής ακροδεξιάς. Το επόμενο διάστημα θα είναι περίοδος κοινωνικής πόλωσης και όξυνσης της ταξικής πάλης, όχι ανέμελων κυβερνητικών λύσεων.
    Για να μην πισωγυρίσει η κατάσταση, για να πάει ένα βήμα μπροστά στον δρόμο των μεγάλων αγώνων και του αποτελέσματος της 6ης του Μάη απαιτείται, o λαός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, με την ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και να επιβάλλει, εδώ και τώρα, την κατάργηση των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και των νόμων  που τα συνοδεύουν, την διαγραφή του χρέους. Να επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις σε αξιοπρεπή επίπεδα. Να επιβάλλει την απαγόρευση των απολύσεων. Να αποτρέψει κάθε νέα ιδιωτικοποίηση και να αναιρέσει τις προηγούμενες, διεκδικώντας την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Να διεκδικήσει αύξηση των δαπανών για παιδεία, υγεία.  Να κλιμακώσει τα κινήματα ανυπακοής «δεν πληρώνω» μέχρι την οριστική κατάργηση των  χαρατσιών, των διοδίων κλπ. Να επιβάλλει την απειθαρχία και την μη εφαρμογή των αντιλαϊκών αποφάσεων της ΕΕ -είτε περιέχονται στα Μνημόνια (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των αγορών κλπ), είτε όχι- την ακύρωση στην πράξη του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.
Επιπλέον, είναι επίκαιρο όσο ποτέ το αίτημα για απλή αναλογική.
 
Με άμεσες κινητοποιήσεις και απεργίες ενάντια στην κατάργηση της «μετενέργειας» των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (15 Μάη), με λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες, με καταλήψεις χώρων δουλειάς ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, με εργατική ανυπακοή στην εφαρμογή των μέτρων και των νόμων του Μνημονίου. Μέσα από την ενίσχυση των οργάνων του ίδιου του κινήματος, με τη δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων, των απεργιακών επιτροπών, των επιτροπών αγώνα, απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, για αγώνες και συνδικάτα όργανα της ταξικής πάλης, στα χέρια των εργαζόμενων. Να ξαναθέσει τα θέματα του περιβάλλοντος: οι αγώνες του λαού στη Χαλκιδική επαναφέρουν στο προσκήνιο το θέμα και καταδεικνύουν την άμεση επίδραση της καπιταλιστικής κρίσης στο περιβάλλον.
 
Απαιτείται  η οριστική συντριβή των δυνάμεων του αστικού-μνημονιακού-φιλο-ΕΕ τόξου, η αποδυνάμωση των συντηρητικών «δήθεν» αντιμνημονιακών δυνάμεων και η παραπέρα ενίσχυση της αριστεράς και ειδικά της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς.Εκείνων δηλαδή των δυνάμεων που δεν ταλαντεύονται ανάμεσα στην «επαναδιαπραγμάτευση» και την καταγγελία των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, που θέτουν καθαρά το θέμα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ. Που προβάλλουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, που οδηγεί στο πέρασμα της εξουσίας και του πλούτου στα χέρια των εργαζόμενων, μέσα από την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και όχι μέσα από την διαχείρισή του. Που δεν καλλιεργούν «κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές αυταπάτες» γιατί ξέρουν από την εμπειρία του κινήματος και των αγώνων του, ότι η συμμετοχή της αριστεράς σε κυβερνήσεις εντός των ορίων του συστήματος (όπως στην Ιταλία και την Γαλλία) οδηγεί γρήγορα στην καταστροφή και του κινήματος και της ίδιας της αριστεράς. Απαιτείται η παραπέρα ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς που καλεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα να είναι ο πρωταγωνιστής που θα επιβάλει στον δρόμο το δίκιο του χωρίς να περιμένει ούτε μια μέρα μέχρι να σχηματιστεί οποιαδήποτε κυβέρνηση. Με ενωτικές πρωτοβουλίες δράσης μέσα στο κίνημα και όχι διασπαστικές λογικές που κινδυνεύουν να υποτιμάνε την αριστερόστροφη διάθεση που υπάρχει. Που να καλούν τον κόσμο να παλέψει εδώ και τώρα και όχι να τον εγκαλούν “να ψηφίσει σωστά” στις επόμενες εκλογές.
 
7.           Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα επιμείνει το αμέσως επόμενο διάστημα στην πρότασή της για την οικοδόμηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και  ανατροπής της επίθεσης. Στο άμεσο ξεδίπλωμα των αγώνων. Στην ανάπτυξη όλων των οργάνων πάλης των εργαζόμενων. Στο ενωτικό της κάλεσμα προς όλες τις δυνάμεις της αριστεράς να συμβάλλουν επειγόντως σε αυτήν την κατεύθυνση. Πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι η λειτουργία πλατιών συνελεύσεων του μαχόμενου κόσμου του κινήματος και της αριστεράς σε κάθε χώρο δουλειάς, νεολαίας, γειτονιάς, που θα οργανώσει την κοινή δράση, την αλληλεγγύη, τον πλατύ διάλογο για το ποιο είναι το αναγκαίο σήμερα πρόγραμμα διεξόδου από την μέγγενη της δανειακής σύμβασης, του Μνημονίου, της κρίσης, ποιος και με ποιο τρόπο θα το επιβάλλει.
Την ίδια ώρα προωθούμε τη συγκρότηση ενός πλατιού ενωτικού μετώπου της αριστεράς και του εργατικού κινήματος που θα φράξει το δρόμο στη φασιστική απειλή και την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής κατά των μεταναστών και των αγωνιστών του κινήματος. Με άμεσες πρωτοβουλίες που να αποκαλύπτουν τον βαθιά «συστημικό» και αντιδραστικό, φιλο-ΕΕ και μνημονιακό ρόλο της «Χρυσής Αυγής», τις ναζιστικές αντιλήψεις της, να αποκαλύπτει την ψεύτικη «φιλολαϊκή» ρητορική της, να αποσυνθέτει την κοινωνική της βάση.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα απευθύνει άμεσα κάλεσμα για τη συγκρότηση πρωτοβουλίας για την κοινή δράση στην  αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής, σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις του εργατικού κινήματος και της αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ) σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο.
 
8.           Επιμένουμε στο δρόμο της αναγκαίας σήμερα μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε αντιπαράθεση με την επικίνδυνη λογική του ευρωμονόδρομου και τις απογειωμένες «κυβερνητικές λύσεις» πριν ή μετά τις εκλογές και απευθύνουμε σε όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές  που διαλέγουν δρόμους ρήξης και ανατροπής, ανοιχτό κάλεσμα για διάλογο, κοινή δράση και μετωπική πολιτική και εκλογική συνεργασία. Ταυτόχρονα δίνουμε την μάχη για να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρώτα και κύρια μέσα στους αγώνες αλλά και στις επόμενες εκλογικές μάχες.
Η υπεράσπιση της ανάγκης και η πάλη για την οικοδόμηση μιας άλλης αριστεράς, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής, με ορίζοντα μια νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, ενωτική και δημοκρατική είναι πιο απαραίτητη από ποτέ.
 
Σε ενδεχόμενο νέων εκλογών, το Πανελλαδικό Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει την κοινή εκλογική κάθοδο με δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, ανατρεπτικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς, στη βάση του αναγκαίου συνολικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος απάντησης στην κρίση, αναδεικνύοντας ιδιαίτερα το ζήτημα της πάλης κατά του ευρώ και της ΕΕ, στην προοπτική μιας άλλης Αριστεράς και με κορμό την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την πολιτική της πρόταση θα συζητήσει με την Κομμουνιστική Οργάνωση «Ανασύνταξη», την ΟΚΔΕ, το ΕΕΚ, το ΚΚΕ (μ-λ), το ΜΛ ΚΚΕ, με δυνάμεις του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης, καθώς και με αγωνιστές και ρεύματα που διαφοροποιούνται από το χώρο του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα προβάλει αυτοτελώς το πρόγραμμά της σε όλα τα ζητήματα, όπως και την θέση της για αντικαπιταλιστική διεθνιστική αποδέσμευση από την ΕΕ.
 
9.   Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα απευθυνθεί το επόμενο διάστημα σε όλους τους αγωνιστές και  τις αγωνίστριες, τους νέους  συντρόφους μας που δώσαμε μαζί τους την μάχη των εκλογών. Τους καλούμε να πυκνώσουν τις γραμμές της αντικαπιταλιστικής- επαναστατικής  αριστεράς. Να συμβάλουν στην ανάπτυξή της. Να εμπλουτίσουν την πολιτική παρέμβασή της με το δικό τους προβληματισμό και την εμπειρία τους. Τα αδιέξοδα της ευρωλαγνείας, του κυβερνητισμού και της αναπαλαίωσης της σοσιαλδημοκρατίας από την μια, της αποφυγής – αναβολής κάθε σημαντικής ταξικής και πολιτικής σύγκρουσης μέχρι τη δεύτερη παρουσία της… «Λαϊκής Εξουσίας» απ’ την άλλη, αλλά και τα αδιέξοδα των μοναχικών δρόμων της «καθαρότητας», επιβάλλουν την αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την παραπέρα προγραμματική της εμβάθυνση και ωρίμανση, την οργανωτική της συγκρότηση, τη συγχώνευσή της με τα πιο πρωτοπόρα τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας στις πόλεις και στην ύπαιθρο.
 
Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα συνεχίσουμε και θα εμβαθύνουμε την οργανωτική συγκρότηση, με έναν μόνιμο και συστηματικό τρόπο, των Τοπικών και Κλαδικών Επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ώστε να διευκολύνουμε την ένταξη με έναν ισότιμο και δημοκρατικό τρόπο των εκατοντάδων αγωνιστών με τους οποίους παλέψαμε μαζί τόσο στους αγώνες, όσο και κατά την προεκλογική περίοδο, την πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με την υλοποίηση των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψη, στην κατεύθυνση της δημοκρατικής λειτουργίας των πολιτικών της διαδικασιών σε κάθε επίπεδο και την ενεργό συμμετοχή των συντροφισσών και των συντρόφων που την συναποτελούν, επιχειρώντας την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενοποίηση της παρέμβασής τους.
 
10.        Το αμέσως επόμενο διάστημα θα ακολουθήσει οργανωμένη συζήτηση σε όλο το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις κλαδικές και τις τοπικές της επιτροπές, σχετικά με  τα αποτελέσματα των εκλογών και την πολιτική μας παρέμβαση, που συμπεριλαμβάνει και την πιθανότητα μιας νέας εκλογικής μάχης μέσα στον Ιούνη.
Σε αυτή την περίπτωση, η τελική απόφαση για την εκλογική κάθοδο, μετά από τον κύκλο συζητήσεων με όλες τις δυνάμεις που προαναφέρθηκαν, θα ληφθεί μετά από σύγκληση εκ νέου του Πανελλαδικού Συντονιστικού, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Κυριακή 20 Μαϊου, στις 10 πμ στην ΑΣΟΕΕ.

Όχι στην κατάργηση της μετενέργειας. Αυξήσεις, συλλογικές συμβάσεις και συνδικαλιστική ελευθερία για όλους τους εργαζόμενους. Αλληλεγγύη στα μαχόμενα συνδικάτα


Με τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα κατά 22% και κατά 32% για τους νέους ως 25 χρονών με βάση το Μνημόνιο 2, η κοινωνία κάνει ένα ακόμη βήμα προς την εξαθλίωση λόγω των επιλογών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ και ΔΝΤ. Ο δρόμος αυτός άνοιξε με το τσάκισμα των μισθών στο δημόσιο με το λεγόμενο «ενιαίο μισθολόγιο».
Η κατάργηση της μετενέργειας και των επιδομάτων, σε συνδυασμό με το ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, των συλλογικών συμβάσεων και της συνδικαλιστικής ελευθερίας, είναι μέρος του κόστους που καλείται να πληρώσει ο εργαζόμενος λαός για να παραμείνει η χώρα σε ευρώ και ΕΕ όπως ζητούν τράπεζες και κεφάλαιο με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Τα Μνημόνια έλυσαν τα χέρια των εργοδοτών που αυτές τις μέρες εκβιάζουν για μειώσεις μισθών ακόμα και 40%, ενώ οι απολύσεις είναι στην ημερήσια διάταξη
Το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε ότι η κοινωνική πλειοψηφία θέλει να σταματήσει αυτός ο κατήφορος. Είναι η ώρα του μαζικού κινήματος των εργαζομένων. Είναι η ώρα να στηριχτεί ο απεργιακός αγώνας των ομοσπονδιών  Τύπου- Χάρτου, Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, Γάλακτος-Τροφίμων-Ποτών και του Σωματείων Βιβλίου-Χάρτου, για αυξήσεις και κατάργηση του Μνημονίου και των αντεργατικών του νόμων, για συνδικαλιστική ελευθερία. Είναι η ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να απαιτήσουν άμεση σύγκλιση της Βουλής για να καταργήσει τα Μνημόνια, τους εφαρμοστικούς νόμους και τη συμμετοχή της Ελλάδας στο νέο σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας. Μια πρωτοβουλία που πρέπει να στηριχτεί με πολιτική γενική απεργία των συνδικάτων, την οποία ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες υποχρεούνται να κηρύξουν.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε μαζική δράση για δουλειά, μισθούς, συλλογικές συμβάσεις. Υπάρχει άλλος δρόμος έξω από μνημόνια, χρέος, ευρώ-ΕΕ.

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Η εκδίκηση της κοινωνίας


του Παναγιώτη Σωτήρη

Η εκδίκηση της κοινωνίας δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο εκκωφαντική. Δύο χρόνια συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης, πλειοψηφικών κινητοποιήσεων και συλλογικής πάλης βρήκαν την αντανάκλασή τους στην κάλπη της 6ης Μαΐου.
Η καταβαράθρωση του δικομματισμού σε ένα άθροισμα που στο παρελθόν αποτελούσε από μόνο του ποσοστό συντριβής ενός κόμματος, η μειοψηφική καταγραφή των μνημονιακών δυνάμεων, το τεράστιο ποσοστό των ψηφοφόρων που προτίμησαν κόμματα που δεν πέρασαν το φράγμα του 3%, η απουσία προφανούς κυβερνητικής λύσης, όλα αυτά δείχνουν το βάθος της πολιτικής κρίσης και την τεράστια απόσταση που χωρίζει την ελληνική κοινωνία από την επίσημη πολιτική σκηνή, το ρήγμα ανάμεσα στο τι όντως συμβαίνει στην κοινωνία και την αντίληψη των πραγμάτων που έχουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, οι καθεστωτικές δυνάμεις και ο μηχανισμός της επιτροπείας από την Τρόικα.
Σίγουρα γεννά ανησυχία ότι μέρος της αγανάκτησης πήγε είτε σε κατευθύνσεις βαλκανικού εθνικοφιλελευθερισμού, είτε, πολύ χειρότερα, στους νοσταλγούς του Χίτλερ. Όμως, ας αναμετρηθούν με την ευθύνη τους και εκείνοι που έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε ο ρατσισμός, η αντιμεταναστευτική υστερία και η αποθέωση του αυταρχισμού να θεωρηθούν αναπόσπαστα στοιχείου του κυρίαρχου πολιτικού λόγου. Ό,τι σπέρνει κανείς, αυτό και θερίζει…
Όμως, το πιο σημαντικό στοιχείο των εκλογών είναι ότι ο σημαντικός όγκος της δυσαρέσκειας μετακινήθηκε σε κατευθύνσεις αριστερές. Αυτό αποτυπώνει τη διάθεση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για μια ριζική αλλαγή πορείας, έξω πέρα και ενάντια στον υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό, τη σαρωτική λιτότητα και τη συνθήκη μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας.
Ακριβώς γι’ αυτό και το σημαίνον «αριστερή διακυβέρνηση», ως αίτημα που συσπείρωσε ένα ευρύτερο δυναμικό, σε αντιδιαστολή μάλιστα προς το αίτημα της «αριστερής αντιπολίτευσης» πρέπει να αναγνωσθεί σε όλες τις μετωνυμικές συνδηλώσεις του. Άλλωστε, τυχόν κυριολεκτική ανάγνωσή του, κάτι που δυστυχώς κάνουν και ορισμένοι από αυτούς που το εκφέρουν ως αίτημα, απειλεί απλώς να οδηγήσει σε μια διαχείριση του υπάρχοντος επί το φιλολαϊκότερο, εκ προοιμίου καταδικασμένη να βαδίσει πάνω στα μονοπάτια λιτότητας που υποτίθεται ότι θέλει να αποφύγει. Στα ίδια μονοπάτια αποτυχίας θα οδηγήσει και κάθε προσπάθεια για μια πολιτική που θα διεκδικήσει τη «μαγική εικόνα» μιας ρήξης με τα μνημόνια που δεν θα είναι και ρήξη με την ΕΕ, μιας αναστολής πληρωμών στο χρέος που δεν θα σημαίνει και αποκοπή από τις διεθνείς αγορές, μιας αναδιανομής που θα συμβαδίζει με τη διαμόρφωση «υγιούς επιχειρηματικού περιβάλλοντος».
Αντίθετα, εάν το αίτημα της κυβερνητικής εξουσίας εννοηθεί ως αίτημα διαμόρφωσης ενός σύγχρονου «ιστορικού μπλοκ», μιας ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας, με ένα πρόγραμμα ρήξης που θα ξεκινά από τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ, τη ρήξη με την ΕΕ και τις εθνικοποιήσεις και θα συναρθρώνει την επιβίωση της κοινωνίας με τον κοινωνικό μετασχηματισμό, τότε μιλάμε όντως για ελπιδοφόρα δικαίωση των κοινωνικών δυναμικών που έχουν βγει στο προσκήνιο. Ιδίως εάν το θέμα της εξουσίας δεν τεθεί μόνο με όρους κυβερνητικής διαχείρισης αλλά και πολύμορφης κοινωνικής αντι-εξουσίας και αυτοδιαχείρισης.
Οι πολιτικές δυνάμεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επαγγέλλονται τη ρήξη με τον «υπαρκτό καπιταλισμό», οφείλουν να αναμετρηθούν με αυτή την πρόκληση. Διαφορετικά, και με εκβιασμούς και με διάφορες εκδοχές ανασύνθεσης της πολιτικής σκηνής, οι μνημονιακές δυνάμεις θα ανακτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και θα επιβάλουν τη δική τους καταθλιπτική αφήγηση για την ελληνική κοινωνία.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη συνάντηση με ΣΥΡΙΖΑ


Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει τα εκατομμύρια εργαζομένων και λαού που με τους αγώνες και την ψήφο τους έδωσαν εντολή για ανατροπή των μνημονίων και της αντιδραστικής πολιτικής κυβερνήσεων, ΕΕ και ΔΝΤ, με αριστερή κατεύθυνση. Αυτή η λαϊκή εντολή μπορεί να δικαιωθεί μόνο από ένα κοινωνικό και πολιτικό κίνημα που θα διεκδικήσει και θα επιβάλει, σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και επίθεσης του κεφαλαίου, ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, όπως το παρακάτω:
 
1. Ακύρωση όλων των Μνημονίων και Δανειακών Συμβάσεων με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, κατάργηση όλων των μέτρων που συνδέονται με αυτές.
2. Προστασία των ανέργων, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μείωση χρόνου εργασίας, σταθερή δουλειά για όλους, φορολόγηση μεγάλου κεφαλαίου.
3. Άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές και μονομερή διαγραφή ολόκληρου του τοκογλυφικού δημόσιου χρέους.
4. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
5. Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατία από το λαό για το λαό, κατάργηση των ειδικών σωμάτων της ΕΛΑΣ, εξουδετέρωση της Χρυσής Αυγής, σταμάτημα των αντιμεταναστευτικών πογκρόμ, διάλυση των μηχανισμών του στρατού που στρέφονται κατά του λαού, με απεμπλοκή του από το ΝΑΤΟ.
6. Κανένα απ’ τα παραπάνω ζωτικά αιτήματα δεν είναι υλοποιήσιμο χωρίς την άμεση έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωσυνθήκη, τη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.
 
Με κριτήριο αυτό το πρόγραμμα, το λαϊκό κίνημα, η Αριστερά και  η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα καθορίζουν αντικειμενικά τη στάση τους απέναντι σε κάθε κυβέρνηση, στη σημερινή ιστορική περίοδο. Εκτιμούμε ότι –όπως η ιστορία έχει αποδείξει- τυχόν συμμετοχή της Αριστεράς σε οποιαδήποτε κυβέρνηση κάτω από τον έλεγχο και μέσα στα όρια της τρόϊκα, της ΕΕ, των κομμάτων του μαύρου μετώπου, των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, θα την οδηγήσει αργά ή γρήγορα, σε ενσωμάτωση και ήττα.
Στη βάση των παραπάνω εκτιμήσεων και στόχων, αλλά και ως προγραμματική θέση της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιστεύει ότι η Αριστερά πρέπει να απευθυνθεί στο εργατικό και λαϊκό κίνημα για να ολοκληρώσει την τωρινή πρώτη νίκη του λαού, να επιβάλει κατακτήσεις, επιδιώκοντας τη δική του εξουσία και κυβέρνηση, με τα δικά του όργανα πάλης, ανοίγοντας το δρόμο σε μια νέα επαναστατική προοπτική.
Καλούμε τους εργαζόμενους, το λαό, όλη την Αριστερά και τις μαχόμενες δυνάμεις, σε κοινή δράση και διάλογο για ένα ενωτικό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, στην παραπάνω κατεύθυνση, καθώς και σε άμεσους αγώνες χωρίς καμιά αναμονή. Οποιαδήποτε δε, προσπάθεια σχηματισμού μνημονιακής ή διαχειριστικής αντιλαϊκής συγκυβέρνησης από την παρούσα Βουλή πρέπει να αποτραπεί με λαϊκό ξεσηκωμό.
Πέρα από τη συνάντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παρουσιάσει αυτές τις θέσεις για διάλογο και στο ΚΚΕ, το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης, το ΚΚΕ (μ-λ) - ΜΛ ΚΚΕ, το ΕΕΚ, την ΟΚΔΕ, την Κομμουνιστική Οργάνωση «Ανασύνταξη», καθώς και σε άλλα αριστερά, ανατρεπτικά και κομμουνιστικά ρεύματα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προβάλλοντας αυτοτελώς το παραπάνω πρόγραμμα σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές μάχες, θα συμβάλει στη δημιουργία μιας μαζικής, μετωπικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που έχει ανάγκη το λαϊκό κίνημα και η εποχή μας.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Για το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη


Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη σηματοδοτεί πρώτα από όλα την εκκωφαντική καταδίκη των πολιτικών των Μνημονίων και της Τρόικας και τον καταποντισμό των κομμάτων της συγκυβέρνησης, το τέλος των απειλών ότι «αν δεν ψηφίσουμε αυτούς που πρέπει» θα μας διώξουν από το ευρώ και την ΕΕ.
Παρά την -ως τελευταία στιγμή- στήριξη που παραχώρησαν όλα τα ΜΜΕ στα κόμματα του μαύρου μετώπου, είναι εκκωφαντική η απόρριψη της λιτότητας, της κοινωνικής καταστροφής, της μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας από τον εργαζόμενο λαό!
Οποιαδήποτε σκέψη ή προσπάθεια για διαμόρφωση κυβέρνησης που να εφαρμόσει τέτοιες πολιτικές ισοδυναμεί με πραξικόπημα ενάντια στη βούληση του λαού!
Οι εκλογές ανέδειξαν μια μεγάλη στροφή του λαού προς την Αριστερά, δείχνοντας ότι μεγάλο τμήμα του λαού στρέφει τις ελπίδες του στην Αριστερά. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην δικαίωση των πολιτικών των ηγεσιών της, αλλά προσδοκία για μια σύγκρουση με την πολιτική των Μνημονίων, της Τρόικας και της ΕΕ, για να έρθει πραγματικά ο λαός στο τιμόνι. Τα κόμματα και τα μέτωπα της Αριστεράς θα κριθούν το επόμενο διάστημα από το αν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν σε αυτή την ελπίδα, αλλά και στις παρακαταθήκες των μεγάλων αγώνων που προηγήθηκαν, εκεί όπου ακριβώς γεννήθηκε η ελπίδα. Πρώτα και κύρια λοιπόν θα κριθεί όλη η Αριστερά από το αν θα στηρίξει την ενωτική πάλη των εργαζόμενων για την οριστική απεμπλοκή από το Μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση, τις πολιτικές του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποτελούν βρόχο στο λαιμό του εργαζόμενου λαού ή αν η δύναμή της θα σπαταληθεί σε αδιέξοδες λογικές κυβερνητικής διαχείρισης της σημερινής κατάστασης, που θα σπείρει απογοητεύσεις, ή στην εμμονή της άρνησης για μετωπική ανατρεπτική κοινή δράση στους αγώνες, που τόσο έχει κοστίσει στο λαϊκό κίνημα.
Ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η αντιμνημονιακή διάθεση και η οργή του λαού ενίσχυσε επίσης τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του κ. Καμμένου, κόμμα με επιθετικές αστικές θέσεις που καμία σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα. Ακόμη πιο θλιβερό το ποσοστό της φασιστικής ακροδεξιάς συμμορίας Χρυσής Αυγής. Η ενίσχυση αυτή αποτυπώνει και την προσπάθεια δυνάμεων του συστήματος να σπρώξουν την οργή του λαού σε ρατσιστικές και ακροδεξιές διεξόδους, τις οποίες θα χρησιμοποιήσουν την επόμενη μέρα για να χτυπήσουν την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Η ίδια η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου τους άνοιξε το δρόμο με τις πολιτικές καταστολής και ρατσισμού. Πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός θα γυρίσει τελικά την πλάτη του στους νοσταλγούς του ναζισμού, κατανοώντας πόσο βαθιά φιλοσυστημική ψήφος είναι, θα συναντηθεί με την μνήμη και την παράδοση του συλλογικού αγώνα ενάντια στο φασισμό.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατάφερε μια σημαντική καταγραφή, με υπερτριπλασιασμό του ποσοστού και των ψήφων της σε πανελλαδική κλίμακα (σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές). Δώσαμε τη μάχη των εκλογών με εκατοντάδες εκδηλώσεις σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, όπου παρουσιάστηκε η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για έναν άλλο δρόμο, έξω από το χρέος, το Μνημόνιο, το ευρώ και την ΕΕ. Η πρόταση αυτή έγινε αντικείμενο συζήτησης με δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές, κάτι που αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη και καταγράφηκε σε σημαντικό βαθμό και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Το γεγονός ότι το αποτέλεσμα ήταν χαμηλότερο των προσδοκιών των αγωνιστών που έδωσαν τη μάχη, δείχνει ότι έχουμε ακόμη δρόμο να διανύσουμε ώστε το εύρος, η ποιότητα και το βάθος των πολιτικών δεσμών που οικοδομήθηκαν με τον κόσμο του αγώνα να είναι αντίστοιχες αυτών που απαιτούν η οξύτητα της πολιτικής διαπάλης και τα διλήμματα που θέτουν οι πολιτικές συνθήκες. Το χτεσινό αποτέλεσμα, όμως, αναδεικνύει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα υπαρκτό ρεύμα εντός της κοινωνίας και της Αριστεράς.
Ο αγώνας για την Αριστερά της νικηφόρας ανατροπής συνεχίζεται. Ο αγώνας για την αποδέσμευση του λαού από τα Μνημόνια, το χρέος, το ΔΝΤ και την ΕΕ συνεχίζεται αμείωτος από αύριο στους δρόμους. 
Όπως το γνωρίζαμε από την αρχή, η σημαντικότερη μάχη θα δοθεί εκεί που είναι η πραγματική δύναμη του λαού: στα σωματεία, στις συνελεύσεις, στους εργατικούς αγώνες για την υπεράσπιση της συλλογικής σύμβασης, της υγείας, της παιδείας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συνεχίσει αποφασιστικά, όπως το έκανε και πριν τις εκλογές στο κάλεσμα για τη δημιουργία ενός αγωνιστικού πλατιού Μετώπου ρήξης και ανατροπής της επίθεσης. Επιμένουμε στο ανοιχτό και συντροφικό κάλεσμα για συσπείρωση, συμπόρευση και συνεργασία προς όλες και όλους τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές, τις συλλογικότητες και τα ρεύματα, που δύο χρόνια τώρα έδωσαν την μάχη με το σκοτάδι του Μνημονίου, της Τρόικας της Ευρωχούντας, που θέλουν να δυναμώσει  το ανατρεπτικό, ταξικό εργατικό κίνημα, για να ανατρέψουμε κάθε απόπειρα εφαρμογής της ίδιας αντιδραστικής πολιτικής κεφαλαίου-ΕΕ- ΔΝΤ! 
 
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ευχαριστεί τα χιλιάδες μέλη, τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές, τις φίλες και τους φίλους που με αυταπάρνηση έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και σε αυτή τη μάχη. Η συντροφικότητα, η συλλογικότητα, η πλατιά απεύθυνση, οι σχέσεις που οικοδομήθηκαν με χιλιάδες αγωνιστές σε όλη τη χώρα αποτέλεσε την πιο πολύτιμη εμπειρία, μέσα από την οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις συλλογικές της διαδικασίες θα μπορέσει να πλουτίσει, να κάνει νέα βήματα για να ανταποκριθεί καλύτερα στις απαιτήσεις των μεγάλων αγώνων που μας περιμένουν, με την πολιτική και οργανωτική της ενδυνάμωση και το βάθεμα της δημοκρατίας στο εσωτερικό της.
 
Οι δρόμοι γράφουν τη δική τους ιστορία, από σήμερα και πάλι ανταρσία…